بررسی فارغ‌التحصیلان ASLA نشان می‌داد برای سومین سال متوالی، تنها یک درصد از فارغ‌التحصیلان آفریقایی – آمریکایی یا آمریکایی بومی بوده اند. بنابراین اولین کنفرانس دانشکده طراحی دانشگاه هاروارد با عنوان “سیاه در طراحی”، به عنوان یک رخداد بسیار ویژه در این دانشگاه برگزار شد. هر چند مدتی از برگزاری این کنفرانس می‌گذرد، اما نتایج آن یک رخداد بسیار ارزشمند را بیان می‌دارد.
مسئولان برگزاری استدلال کردند که رسیدگی به بی‌عدالتی اجتماعی از طریق طراحی با دو گام شروع می‌شود: آشکارسازی “سرگذشت گروه‌های اقلیت در طراحی”، و پذیرفتن این واقیعت که طراحان نسبت به “بازسازی محیط شهری ناکارآمد ما” مسئولیت دارند. چهارصد طراح شامل معماران منظر، معماران و برنامه‌ریزان گردهم آمدند تا در مورد این دو ایده بحث کنند.
در این کنفرانس سارا زود (Sara Zewde)، محقق و طراح در شرکت بین‌المللی گوستافسون گوسری نیکول، و دکتر سنجا دومپلمان (Sonja Dümpelmann)، دانشیار معماری منظر در جی اس دی و از پژوهشگران ارشد در دامبارتون اواکس، مباحث مهمی پیرامون نژادپرستی و طراحی منظر مطرح کردند.
خانم زود اثر خود در ریودوژانیرو برزیل را ارائه کرد. این اثر تلفیقی است از رخدادهای فرهنگی طراحی شده و انیمیشنی که تأثیر محله‌های چند نژادی در آن نشان داده می‌شود. هدف او از این ارائه، انتقال تجربه توجه به اقشار سیاه‌پوست در طراحی فضاها بود.
خانم زود در پاسخ به اشاره یکی از حضار مبنی بر اینکه وی به عنوان یک ناظر دور از متن جامعه، طراحی می‌کند بیان داشت:”روند طراحی من بر پایه اعتمادسازی گروه‌های اجتماعی سیاه‌پوست است، چون سیستم به دفعات بنای اعتماد را شکسته بود”. این گفته مخاطبان را تحت تأثیر قرار داد به طوری که مورد تحسین طراحان جوان و نوآور و حتی طراحان با تجربه قرار گرفت.
دومپلمان درباره ضرورت تجدید نظر در تاریخ منظر و در نظر گرفتن آثار آمریکایی – آفریقایی‌ها و موضوع زنان سخنرانی کرد. وی در این سخنرانی در مورد موضوعاتی همچون تفکیک و تبعیض، آزادی و مناظر چندنژادی صحبت کرد. وی نسبت به ضرورت کلاس‌های تحقیق و تفحص پیرامون مباحث نژادی تأکید داشت و تنها به چند موضوع ارزشمند برای مطالعه اشاره کرد. دومپلمان بیان داشت “تبیین واژه طراح و همزمان نیم‌نگاهی به تاریخ به خوبی از “به حاشیه رانده شدن نقش سیاهان در ساخت محیط های شهری”حکایت می‌کند. برای مثال، او یک کتاب مصور کودکان را نشان داد که در سال 1970 میلادی مادربزرگ بروکلین در حالی که خود از نژاد سفید بود یک گروه چند نژاده را با هدف حمایت از درخت کمیاب منگولیا در یک پروژه دولتیِ بازسازی شهری، مدیریت می‌کرد. این کتاب یک داستان واقعی است که در انتقال ریشه‌های درختان مشارکت کردند. این تجربه توسعه‌دهندگان شهری را برای حفظ درخت و سه آپارتمان سنگی متقاعد کرد.
تجدیدنظر در تاریخ همچنین به طراحان سیاه‌پوست اجازه می‌دهد تا دانش خود در مورد فرصت‌ها و امکانات را گسترش دهند. در اولین تابستان پس از فارغ‌التحصیلی از مقطع کارشناسی ارشد معماری منظر دانشگاه کورنل، روی برنامه‌ریزی احیای جنگل در کلیولند کار کردم و در مورد مفهوم کار کردن در ایالات متحده به عنوان یک معمار منظر آمریکایی و سفید پوست فکر می‌کردم. واقعیتهای موازی تبعیض نژادی در کلیولند و فقدان تنوع نژادی در حرفه معماری منظر غیرقابل اجتناب بود.
تحقیق و تفحص در فارغ التحصیلان ASLA معیاری کمی فراهم آورد که به واسطه آن رشته معماری منظر می تواند تصویری متعادل تر از جامعه آمریکا عرضه دارد. در حالی که دانشجویان آمریکایی – آفریقایی تبار و آمریکایی بومی که یک درصد از جامعه دانش آموخته معماری منظر را تشکیل می دادند، طبق سرشماری های اخیر، این جمعیت 32 در صد کل جمعیت دانشجویی را شامل می شوند. در اقلیت بودن طراحان سیاه پوست موضوعی بسیار واضح است،اما باید فرصتی بی نظیر و بی سابقه ایجاد کرد تا در آن طراحانی از تمام نژادها دعوت به همکاری شوند.
منبع: +
