در آغاز قرن 21 نواحی شرقی شهر چین هوانگ دائو واقع در امتداد رودخانه Tanghe دستخوش توسعه های سریع شهری شده و فضای طبیعی آن به سرعت با پیشرفت های جدید احاطه گردید. با وجود دسترسی مشکل و شرایط ناسالم، سواحل رودخانه یکی از معدود گزینه ها برای گذراندن اوقات فراغت و تفریح ساکنان مناطق اطراف محسوب می شد.
این منطقه به دلیل حفظ پوشش گیاهی مناسب برای زیستگاه های حیات وحش، یک فضای سبز مهم به شمار می آمد، اما هیچ گونه ساختار مفیدی برای افرادی که برای ماهیگیری و یا شنا کردن به آنجا می رفتند، وجود نداشت.
از مشخصه های این منظر، حضور حیوانات و گیاهان بومی در کنار جایگاه های تخلیه زباله بود که متخصصان را برای یافتن راه حلی برای رفع نیازهای ساکنان و در عین حال احیای دوباره سواحل از یاد رفته رودخانه در حومه شهر با مشکلاتی مواجه کرد.
یکی از ایده های مطرح شده برای رفع این مشکل، سنگ فرش کردن منطقه با بتن و ساخت باغچه هایی بود که احتمالاً حاشیه رودخانه را به یک فضای کاربردی تر تبدیل می کرد، ولی این ایده نافی تلفیق و یکپارچه سازی شهر با طبیعت بود.
یک راه حل زیست محیطی برای حفظ فرهنگ و منظر طبیعی
پیشنهاد دیگری که کاملاً خلاف پیشنهاد اول بود، توسط شرکتی مطرح گردید که نام آن با رویکرد شرکت مبنی بر اتحاد انسان و زمین تاکید دارد؛ Turenscape: این واژه ترکیبی از دو کلمه چینی به نام Tu (به معنی زمین)، و Ren (به معنی انسان)، به همراه کلمه انگلیسی scape است که هدف آن ایجاد یک هارمونی و هماهنگی میان زمین و انسان است.
رویکرد منفی
به گفته طراح پروژه، کونگجان یو در مصاحبه با ASLA، این پروژه بر اساس ایده وی تحت عنوان “رویکرد منفی” و با هدف آماده سازی یک زیرساخت زیست محیطی به عنوان مبنایی برای انواع دیگر برنامه ها و طرح ها، تهیه شده است.
ایده این طراح کاملاً برعکس برنامه ریزی متداول شهری بوده که عموماً رشد جمعیت را هدف قرار داده و بیشتر بر توسعه اقتصاد شهری تاکید می ورزند.
سیستم های مدیریت فاضلاب سطحی، تنوع زیستی و دالان های سبز
طرح کونگجان بر روی منظر تمرکز داشت تا به این ترتیب با ارائه یک زیرساخت سبز به منظور یکپارچه سازی سیستم های مدیریت فاضلاب های سطحی، تنوع زیستی و دالان های سبز، بتواند در فرایند برنامه ریزی شهری پیشگام باشد.
این ساختار از طریق استفاده کارآمد و موثر از منابع موجود در شهر، خدمات زیست محیطی از جمله تفریح و سرگرمی، ورزش، آموزش های محیط زیست، هوا و آب تمیز را برای ساکنان منطقه فراهم می کند.
اهمیت هویت مندی با یک فضا
یکی دیگر از جنبه های مهم حفظ منظرهای طبیعی این است که اقدام مذکور، امکان حفظ میراث فرهنگی را نیز فراهم آورده و ساکنان منطقه را قادر می سازد تا به محل خود احساس تعلق داشته باشند. تیم TurenScape به منظور ایجاد یک حال و هوای کلی و فراگیرتر، مولفه دیگری را در طرح خود جای دادند تا کارکردهایی که مردم از یک پارک شهری انتظار داشتند، نیز فراهم شود.
روبان قرمز
صندلی ها، نورپردازی و راه ها (گذرگاه ها) همگی در یک راه حل مشترک گنجانده شدند: روبان قرمز. این روبان قرمز نیمکتی قوس دار (منحنی شکل) به طول 500 متر از جنس فایبرگلاس و فولاد است که به یک عنصر ساختاری و سازمانی برای این پارک 20 هکتاری تبدیل شده و آن را به نمونه ای شاخص در معماری منظر معاصر بدل ساخته است.
روبان قرمز با رنگ شاخص و شکل مار مانند خود که یادآور استعاره انرژی حیات بخش – نفس اژدهای اساطیری – است، بازدیدکنندگان را در کشف تنوع زیستی و باغ های دیگر هدایت می کند. بر اساس سنت چینی، “نفس اژدها” حافظ بقا و کامیابی فضاست.
فناوری، دستیابی به عملکرد بهتر را میسر می کند
رنگ قرمز نیمکت با رنگ سبز گیاهان اطراف تضاد برجسته ای ایجاد می کند و به خصوص که در تاریکی شب این روبان از داخل روشن می شود، یک اثر نمایشی خلق می شود.
این شکل موج دار پر انرژی اشاره به آتش دارد که به همراه جنس فولادین اش، تفسیر مدرن دانش هزار ساله چینی نسبت به هارمونی را درباره این منظر به ذهن متبادر می سازد؛ هارمونی که حاصل چرخه آفرینش و نابودی پنج عنصر طبیعی می باشد.
گر چه این محل قبلاً از مشخصه های آب، زمین و چوب برخوردار بوده است، ولی این روبان قرمز – به واسطه نوع مواد و رنگی که دارد – نمایانگر فلز و آتش بوده و سبب یکپارچگی ویژگی های نمادین آن با نقش های زیبایی شناختی و کارکردی شده است.
روبان قرمز و توجه به جزییات
مصالح انتخاب شده، به روبان روشنایی می دهند که تداخل آن با محل را به حداقل رسانده و آن را با مسیر حیوانات و گیاهان متناسب می سازد.
سوراخ های روی سطح این روبان امکان رشد گیاهان از میان روبان را فراهم می کند؛ تقاطع هایی نیز برای عبور حیوانات در نظر گرفته شده است. مصالح به کار رفته برای ساخت روبان، حکم حجم سیالی را دارند که می توان از طریق آن پوشش گیاهان موجود و چهار باغ مرکب از گل های سفید، زرد، بنفش و آبی را مشاهده کرد.
استفاده از پشم شیشه و فولاد نمایی از تکنولوژی مدرن را به پارک آورده است که با چهار آلاچیق متوالی تکمیل می شود؛ این آلاچیق های منحنی شکل تداعی گر ابرها هستند و این حس را در بیننده ایجاد می کنند که این سرپناه ها به طور طبیعی از آسمان آمده اند.
مزایای طراحی پایدار
تکمیل منظر طبیعی با کمترین مداخله، نکته کلیدی برای رسیدن به هدف حفاظت محسوب می شد. عنصر معماری تنها بخشی از زمین را تشکیل داده و خود را با انحنای حاشیه رودخانه متناسب و سازگار می سازد تا کارکردهایی که کاربران انتظار آن را دارند، فراهم نماید.
نه ساده گرایی این فضا و نه شکل منحنی و مارپیچ آن هیچ کدام ناشی از ارجح دانستن و اولویت بخشیدن به یک سبک یا فرم خاص نیستند، بلکه برآمده از برنامه معماری و ویژگی های محل می باشند.
این طراحی ترکیبی از نقش ها و عملکردهای مختلف را ایجاد نموده و از فرصت بالقوه محیط، برای بازسازی منظر و تاکید بر مشخصه های آن بهره برده است.
پارک روبان قرمز از سال 2008 که به مرحله اجرا در آمده است تاکنون مزایای طراحی با طبیعت را به نمایش گذاشته و عناصر مصنوعی ساده را معرفی نموده است.
این طرح، یک منظر پایدار است که بر اساس مفاهیم سادگی و هارمونی طراحی شده است و لذا به جای خط کشیدن (و جدایی انداختن میان) شهر و طبیعت، یک محیط ترکیبی را ایجاد نموده که مزایای فضای شهری و طبیعی را همزمان در خود جای داده و امکان استفاده کارآمد از منابع آن را فراهم می آورد.
به علاوه، این طراحی، ویژگی های فضاهای معاصر را با سنت های محلی آشتی داده، موجبات رضایت ساکنان منطقه را فراهم نموده و خود را به عنوان یک پارک رودخانه ای شگفت انگیز به جهان شناسانده است.
منبع: +