لندن یکی از شهرهای پر جمعیت، شلوغ و معروف جهان است. این شهر محیط های متنوعی دارد؛ مانند همزیستی بیش از 8 میلیون نفر با 13000 گونه مختلف جانوری در3000 پارک، 30000 جایگاه اختصاصی زندگی در باغهای عمومی، 36 سایت علمی ویژه و 142 منبع طبیعی و همچنین زمینهای بایر و 3.8 میلیون باغچه که 24% از پایتخت را پوشش می دهد و در مجموع 47% لندن فضای سبز است.
پارک ملی شهری
campaign prospectus، پارک ملی شهری را اینگونه توصیف می کند: “یک محدوده شهری وسیع که از طریق روشهای رسمی و غیررسمی برای افزایش دارایی طبیعی منظر زیست خود مدیریت و محافظت می گردد. یکی از ویژگیهای تعریف شده، تعهد مهم و فراگیر ساکنین، بازدیدکنندگان و تصمیم سازان است که اجازه می دهد فرآیندهای طبیعی برای ایجاد کیفیت بهتر زندگی برای حیات وحش و مردم فراهم شود.” در ابتدا این تنها یک ایده است اما می تواند به عنوان مدلی برای شهرهای سراسر دنیا ارائه گردد.
15 پارک ملی در انگلستان وجود دارد که دارای طیف متنوعی از: زمینها، از نواحی ساحلی تا زمینهای بایر و کوهستانی را پوشش می دهد. اما به عقیده دنیل ریون الیسون (Daniel Raven-Ellison)، آنچه از دست رفته، یک زیستگاه شهری بزرگ است. پارکهای ملی که برای اولین بار در دهه 1950 طراحی شدند، دارای وظیفه قانونی “حفظ و تقویت زیبایی های طبیعی، حیات وحش و میراث فرهنگی محدوده” و “بهبود فرصتهایی برای درک و لذت بردن از کیفیتهای خاص پارک برای عموم مردم” بوده اند.
در حالی که این ایده ها قابلیت بکارگیری برای لندن به عنوان پارک ملی شهری را دارند، campaigners تاکید دارندکه هیچ برنامه ای برای تغییر سیاستهای برنامه ریزی در پایتخت وجود ندارد.
لندن سابقه طولانی در حفاظت از فضاهای سبز خود دارد. از زمان ساخت پارکهای سلطنتی (Royal Parks) در اواخر قرون وسطی تا جنبش پارک عمومی در قرن 19، باغشهرهای حومه ای در اوایل قرن 20، تا تعیین کمربند سبز در دهه 50 و ثبت ذخایر طبیعی در دهه های گذشته، بیشتر فضاهای سبز لندن هم اکنون از طریق قوانین برنامه ریزی محافظت می شوند.
هر چند سرمایه گذاری برای این فضاهای محافظت شده وجود ندارد، اما تاثیر کاهش هزینه ها در پارکها قابل توجه است. یک کمیته پارلمانی در حال بررسی این موضوع است که ایا پارکهای لندن باید تحت یک سرویس قانونی باشند یا خیر؟ یعنی اینکه آیا از نظر قانونی بودجه نگهداری آنها باید توسط مسئولین تامین شود یا خیر؟
زیرساختهای سبز
پارکها، فقط یک عنصر از شبکه زیرساخت سبز لندن هستند و تأمین بودجه دولتی تنها بخشی از حمایتی است که می تواند به آنها برسد. در حالی که فضاهای سبز شایسته حمایت دولتی هستند، منابع اضافی باید از طیف گسترده ای از منابع عمومی، خصوصی، سازمانی و داوطلبانه تامین گردند.
پارک ملی شهری توانایی برنامه ریزی اضافی را بر اساس پارکهای شهری موجود ندارد و باید همکاری نزدیکی با بسیاری از تشکیلات و گروههای مردم نهاد که در حال حاضر مسئول فضای سبز پایتخت هستند، داشته باشند.
تعیین محل پارکهای ملی با حمایت از موضوعات موجود به طریقی که در زمینه زیرساختهای سبز معنی دار باشد، به عنوان یک موضوع پایه ای بسیار مهم است، یعنی به گونه ای باشد که توسط شبکه ای از ویژگیهای طبیعی، فضاهای سبز، رودخانه ها و دریاچه ها، زیرساخت خاکستری مناظر را به هم متصل کند.
این وحشی ترین بخش آن شبکه است که شاید بزرگترین پتانسیل آن نیز باشد؛ تپه های راه آهن، سایتهای قهوه ای، زمینهای وسیع و نوارهای حاشیه ای که خانه گیاهان، حشرات و حیوانات است.
توماس راینر و نایجل دانت از جمله کسانی هستند که در پیشروی روند جهانی طراحی کاشت قرار دارند که با الهام از توانایی طبیعت برای سازگاری با دنیای پس از وحش، به عنوان رویکردی اکولوژیکی به طراحی منظر مطرح است. این دیدگاه به طور کامل با دیدگاه شهرها به عنوان پارکهای ملی مطابقت دارد.
چشم اندازی برای الهام بخشیدن
درخشش ایده پارک شهر لندن این است که شهر را به عنوان یک موجود زنده در نظر می گیرد و تمام فضای سبز و آبی لندن را در بر می گیرد. این ایده ارزشهای پارکهای سنتی را به بافت شهر گسترش می دهد و بر اهمیت فضاهای طبیعی لندن و نحوه همکاری آنها با محیط زیست تأثیر می گذارد.
با تأکید بر همکاری با مدارس و جوامع، فرهنگ به تدریج تغییر می کند، به طوری که باغهای کوچک شهری را به هم متصل می کنند، درختان بیشتر کاشته می شود و تعداد بیشتری برای حفاظت از میراث طبیعی به عنوان بخشی از فرهنگ، داوطلب می شوند.
معمار لندنی “سر تري فارل” این طرح را به عنوان “يک چشم انداز برای الهام بخشیدن به یک میلیون پروژه” توصیف می کند. با حمایت بیش از 100 سازمان اجتماعی و زیست محیطی، این پیشنهاد به طور گسترده توسط سیاست گذاران مورد توجه قرار گرفته است. در سال 2015 این طرح از مجلس رای اعتماد گرفت و شهردار لندن “صادق خان” متعهد شده است که لندن را پارک ملی کند.
این برنامه اهداف مشخصی برای ناحیه های لندن به عنوان کوچکترین واحد سیاسی قرار داده است. هنگامیکه دو سوم از 654 بخش شهری حمایت خود را اعلام کنند، لندن اختیار دارد تا خود را به عنوان پارک شهری ملی بنامد. تا کنون 211 بخش ثبت نام کرده اند که بیشتر از 30 درصد از هدف مورد نظر بوده است.
از ایده تا عمل
مدافعان طرح تاکید می کنند که این برنامه با تشویق همزیستی اکوسیستمها و تنوع زیستی به رفاه لندن، مزایای سلامتی جسمی و روحی، تنوع و خلاقیت و شکل دادن به رفتارها کمک خواهد کرد و شهر لندن به سمت کاهش سطح کربن و مسائل زیست محیطی از جمله کیفیت هوا و سیل پیش خواهد رفت.
پیتر ماسینی (Peter Massini)، رهبر تیم فضای سبز شهری، تخمین می زند که جمعیت لندن در سال2050 به 13 میلیون نفر می رسد. او در مراسم ساخت پارک ملی شهری لندن که در سپتامبر برگزار شد، بیان کرد که وضعیت پارک ملی شهری به وضع سیاستهای فضای سبز در مسیرهای مرتبط تر کمک می کند تا به نیاز روز افزون به فضای سبز و باز زنده سازی شهری متناسب با افزایش جمعیت پاسخ داده شود.
برخی استدلال می کنند که این طرح چیزی بیش از یک سطح جدیدی از بروکراسی نیست و با توجه به اینکه جزئیات بودجه هنوز به طور کامل مشخص نشده است، رویکرد کلان لندن می تواند نقطه شروع یک نگاه جدید و انعکاس صدای خیریه ها. گروهها و سازمانهایی باشد که در حال حاضر در مورد فضای سبز عمومی و امکان تغییر نحوه دید مردم به شبکه ای از راهها، باغها، پارکها و فضای وحشی فعال هستند، باشد
جهانی شدن
ابتکاری که پارک ملی شهری لندن ارائه می دهد فرصتی برای تصوری دوباره از تعاریف ما هم در مورد شهرها و هم پارک ها در سراسر جهان و تشویق همه ما به فکر کردن به طوری متفاوت درباره شهرهایمان است.
منبع: +
