شهر صنعتی سولینجن در آلمان غربی قرار دارد. در سال 1993 مدیران شهر تصمیم گرفتند مجموعه ای از خدمات شهری را به صورت توامان در محیط جمع آوری کنند. این امر منجر به ساخت یک محوطه شهری جدید شامل خدمات شهری، ساختمانهای اداری، خانه های مسکونی سنتی و پهنه تجاری شد. طراحی این محله جدید به عنوان یک مسابقه مطرح شد. مرحله اول پروژه در سال 2008 به اتمام رسید.
ایده طراحی
تیم معماران منظر، شهر سولینجن را به عنوان یک اتاق برای زندگی شهری تصور کردند، مکانی عمومی برای تعامل و اختلاط شهروندان، به ویژه کارکنان شهرداری که با هم مجاورت بیشتری دارند. قصد طراح برجسته کردن رابطه بین معماری و منظر بوده است. این ارتباط فضاهای مختلف را به هم متصل می کند و محیط را در شبکه ای از شریانها و فضاهای سبز شکل می دهد.
المانهای طراحی
ورودی محدوده میدان مانند یک راهرو به این “اتاق نشیمن شهری” است. شکل این اتاق نشیمن شهری با بناهای محیط و ایستگاه اتوبوس مجاور شکل گرفته است. این فضای باز وسیع، در میان خود گروهی از درختان پاگودای ژاپنی دارد که فضایی پیرامون سه صندلی منحصربفرد ایجاد می کند. مکانی برای گردآمدن و برقراری ارتباط که الهام بخش آن فعالیتهای مردمی بود. به محض گذشتن از ورودی محوطه میدان، شخص به مکانی هدایت می شود که “موج سبز ” نام گرفته است. تکه ای باریک از چمن، با پستی و بلندی که با درختان گیلاس یوشینو به صورت نقطه نقطه آرایشی از رنگ را درست کرده و باعث شده رایحه ای خوش در اوایل بهار به مشام برسد و به عنوان پارک جیبی و “بلوار سبز” تلقی شود. این “موج سبز” اتصال بصری و کالبدی نسبتاً قوی بین نقاط انتهایی محوطه و زمینه اطراف ایجاد می کند.
اتصال “موج سبز” با محیط پیرامونش یک ویژگی قابل توجه در طراحی است. این اتصال توسط سنگ فرش سیاه و سفیدی که یک هارمونی در میدان ایجاد می کند و بسیار شبیه تکنیک استادانه و تزیینی خاتم کاری چوب هست، انجام شده است، این “فرش بتنی” به اتصال و یکپارچگی نواحی مختلف کمک می کند و آستانه فضا را در محلی که سبزینگی ظهور می کند با تغییر در متریال تعریف کرده است. در نقاط حاشیه ای و اتصال میدان به ساختمانها، سنگفرش به نوارهای باریک شن و ماسه که با گیاهان ترکیبی، گیاهان پیازدار، چندساله و چمنها همراه می شوند، تبدیل می شود. این حیاط ها مانند “باغهای انتزاعی” عمل می کنند و علاوه بر این زمینه خیالی و مجرد بیشتری برای استفاده کنندگان ایجاد می کنند و منظره دلپذیری را برای پنجره های ساختمانهای اطراف به وجود می آورند. تنوع بیش از حد سنگفرش معمولاً محیط های شهری را خالی از روح کرده و آنها را به محیطی غمناک و منظرهای سخت تبدیل می کند. با استفاده از الگوی سنگفرش شاخص و مبتکرانه و آثار بصری مناسب، ترکیب یا تجزیه زمینه را شاهد هستیم. طراحان با استفاده از گیاهان سبز محیط، موفق به خلق یک شیوه نوین در طراحی میدان شهری شدند.
برای اطلاعات بیشتر و دیدن تصاویر این پروژه به لینک زیر مراجعه کنید: