بازی پوکمون گو؛ انگیزه ای برای شناخت کودکان از شهر

همه حداقل برای یک بار، نام بازی پوکمون گو را شنیده اند. این بازی با درآمیختن واقعیت افزوده و فناوری مکانیابی به یکی از معروف ترین و محبوب ترین بازیها تبدیل شده است. خانواده ها و افراد بسیاری در سراسر دنیا مجذوب این بازی شده اند. اما آنچه که ممکن است توجه یک شهرساز را جلب کند، خود بازی نیست، بلکه آن چیزی است که این بازی در مورد محیط کالبدی شهر به بچه ها می آموزد. به عنوان مثال یک پسر 9 ساله می داند که تا خانه دوستش (فاصله باقیمانده تا ترک خوردن تخم در بازی) 100 متر و تا ایستگاه (جایی که ایستگاه پوکمونی (Pokéstop) بسیار خوبی است.) 900 متر فاصله است و می داند چقدر زمان برای طی کردن این فواصل نیاز است. بچه ها همچنین می دانند که هک کردن بازی و کامل کردن مراحل از اطاق پذیرایی خانه تقلب است، برای خوب بازی کردن – مانند زندگی واقعی – باید در شهر حرکت و با دیگران ارتباط برقرار کرد.
به نظر می رسد که پوکمون ها در شهر مانند مردم رفتار می کنند؛ طبق نظر یان گل چیزی که مردم را جذب می کند، خود مردم هستند. یک دختر 11 ساله هم این واقعیت را در مورد پوکمون ها می داند. هر جا که بازیکنان بیشتری دیده شوند، پوکمون های بیشتری هم وجود دارند، بنابراین برای گرفتن پوکمون های بهتر می توان به فضاهای شهری شلوغ تر رفت. همچنین ایستگاههای پوکمونی فقط در فضاهای عمومی و مکانهایی هستند که جاذبه هایی مانند رستورانها، مجسمه ها و فعالیتهای مهیج وجود دارند. به نظر می رسد پوکمون ها هم المانها، فضاها و کالبدهای مهم که شهرهایی سرزنده و جذاب برای مردم می سازند را می شناسند.
حتی سایت Airbnb (سایتی برای جابجا کردن توافقی خانه ها در طول مدت تعطیلات)، آپارتمانی را در اتریش به واسطه داشتن یک باشگاه پوکمونی (Pokégym) در سالن نشیمن آن تبلیغ کرده بود. در واقع شخص نه تنها با اجاره خانه، بلکه با دعوت از تمام بازیکنان پوکمون به سالن نشیمن خانه اش، اقتصاد مشارکتی را به مرحله ای بالاتر ارتقاء می دهد. هر چند انتخاب این خانه به عنوان محل اسکان در تعطیلات، شخص را در تراکم و شلوغی ناشی از حضور تمام مردم شهر وین که برای مبارزه در بازی به آن نقطه آمده اند، گرفتار خواهد کرد.
به علاوه، چالشهایی درباره گروههای اجتماعی، اقتصادی و حتی قومی و قبیله ای و دسترسی یکسان به اینترنت و تکنولوژی در شهرها وجود دارد که بازی ساده ای مانند پوکمون می تواند آنها را آشکار کند. موسسه تحقیقات شهری در تحقیق تازه ای به این نتیجه دست یافته که اگر چه بازی پوکمون اطلاعات جغرافیایی خود را در دسترس عموم قرار نداده است، اما تعداد ایستگاهها و باشگاههای پوکمونی با استفاده از نقشه پرتالها از بازی قبلی، یعنی اینگرس، قابل حدس است. اینگرس (Ingress) توسط نیانتیک (Niantic) که خالق بازی پوکمون نیز هست، ساخته شد و بسیاری از اطلاعات جغرافیایی پوکمون مطابق با همان پایگاه داده های اولیه بودند. اینگرس به بازیکنان اجازه می داد محل پرتال در محیط اطراف خود را حدس بزنند، اما به خاطر تمایل به جوان بودن بازیکنان اینگرس و انگلیسی زبان بودن آنها و تاثیر معیارهای پرتال اینگرس بر حوزه های تجاری و نواحی توریستی، تعجبی ندارد که پرتالها نهایتاً به محله های سکونت سفیدپوستان منتهی شود. از دیگر نتایج این تحقیق این بود که در محله هایی که اکثر ساکنان آن سفیدپوست هستند، به طور میانگین 55 درگاه وجود دارد. اما در مقابل، میانگین 19 درگاه در محله هایی وجود دارد که اکثریت سیاه پوست هستند.
می توان با استفاده از چیزی به سادگی بازیهای گوشیهای هوشمند و با دعوت مردم به محله های مختلف و مناطقی از شهر که هیچ وقت به عنوان بخشی از کار روزانه شان به آن سر نمی زنند، به صورت فعالانه در شکسته شدن این مرزها شرکت کرد. بازیکنان با راه رفتن در خیابانها به دنبال پوکمون ها، شهر را به شیوه های جدیدی کشف می کنند. شاید عجیب باشد، اما می توان به کودکان گفت که به این بازی را ادامه دهند.

منبع: +