باغ خاطره در بلگرانو یکی از تاریخی ترین همجواری های شهر بوینس آیرس واقع شده است و قصد و نیت طراحان آن زنده کردن یک منطقه شهری است که همیشه در ارتباط با یک پارک کوچک روباز بوده است و همچنین استفاده از مصالح و موادی همچون سنگ، چوب و آهن، که همگی از پیش در خیابانهای قدیمی با بازیهای نور و سایه خود موجود بوده اند.
موقعیت قرارگیری باغ خاطره
سایت طراحی باغ خاطره، یک باغچه از یک بلوک مدرن به نام “Foro echeverria” است و طرح باید عنصر مدرن را با یک منظر مونومانتال از ناحیه قدیمی در حالی که یک نقطه عطف بین تمدن جدید و بازکشف فضاهای ناحیه های تاریخی ارائه می کند، آشتی دهد.
به دلیل واقع بودن باغچه بر روی سقف یک گاراژ زیرزمینی یک مجموعه مدرن، کاشت درخت غیر ممکن است چون ضخامت خاک حدوداً از 25 سانتیمتر تجاوز نمی کند. البته این مشکل تا حدی مرتفع شده است؛ آن هم توسط چند درخت بزرگ موجود در همسایگی باغچه که شاخه هایشان روی باغچه کشیده شده است و به نقطه ای اصلی از طراحی باغچه شکل می دهند.
دیگر عنصر اصلی موجود آجر است که در دیوارهای باغچه و بلوک هر دو به کار رفته است. در این کادر ترکیب رنگ سبز درختان با رنگ قرمز آجر، مرز منظرسازی مزبور را تعریف می کند؛ یک طراحی منظر با اشاره ای بر طرحهای سایه روشن که به بهترین شکل در یک راه باریک که از ورودی ساختمان تا ایوان امتداد یافته است، دیده می شود.
ترکیب بندی عناصر باغ خاطره از یک رمپ دسترسی به گاراژ زیرزمینی تشکیل شده که قوس خود به سمت باغچه ای با طراحی مواج که مصالح مختلفی را در یک جا جمع کرده، امتداد داده است.
کلیت طراحی باغ خاطره از واحدهای واقع در طبقات بلوک به روشنی دیده و درک می شود. باغچه طوری طراحی شده است که هیچ گونه مسیر فرمالی که باعث تکه تکه شدن آن گردد، نداشته و اجازه استفاده بیشتری از فضای باغچه بدهد و حدود 600 مترمربع را اشغال می کند.
در عوض یک پیاده رو ساخته شده از چوب “Lapacho” وجود دارد که دسترسی آلاچیق را تأمین کرده و اغلب به نظر می رسد که در میان سبزه غوطه ور بوده و به سختی به نظر می رسد که به زمین متصل است. پیاده رو مثل پلی برای عبور از روی بستر یک رودخانه واقعی قوس می گیرد. در یک انتها، آبراه به وسیله قلوه سنگها شبیه به یک سرچشمه که از دل یک باغ قدیمی سر برآورده است، فرم می گیرد.
در انتهای دیگر این مسیر، مجسمه ای وجود دارد که به عنوان یک نقطه عطف عمودی عمل می کند و توسط سایه آن محل خورشید تعیین می شود. مجسمه از چوب “quebracho” ساخته شده است که به سرخی می گراید و بنابراین در رنگ قرمز آجرکاری اطراف عجین می شود.
از همین چوب برای ساخت پایه های آلاچیق استفاده شده است. این آلاچیق در یک بدنه باغچه قرار دارد که نه تنها یک محل مجزا و کامل برای استراحت و همچنین مظهر ترکیب بندی سایه و روشن گیاهان است، بلکه باز ظهوری است برای یادآوری نشانه ای سنتی از خانه های قدیمی که پیش تر در ناحیه Belgrano واقع بوده اند.
همانطور که یک سطح چوبی را تشکیل می دهد دارای منحنی هایی برای خزش عشقه ها و پیچک هاست. بنابراین یک فضای مناسب برای فیلتر کردن نور و سایه را ایجاد می کند که حال و هوای فضای منطقه را القا می کند. گزینه ای که برای گیاهان انتخاب شده است با یک ملاحظه به هر دو جنبه زیبایی شناسی و عملکردی آنها بوده است.
از یک طرف گیاهان پرکننده سطح زمین برای تأکید بر زمینه و رنگ در تمام طول سال انتخاب شده اند و از طرفی دیگر گیاهان یک ساله برای پایه ها و آلاچیق درنظر گرفته شده اند. گیاهان پوششی اغلب گیاهانی بادوام هستند، این بدان معنی است که امکان برهنگی باغچه به کمترین حالت ممکن می رسد. باغچه منحصراً برای استفاده صاحب ملک طراحی نشده است بلکه عابر گذری هم می تواند زیبایی داخل این باغچه ـ در حالی که توسط یک دیواره از گیاهان به عنوان پرچین و حصار پنهان گشته است ـ را با ورود از دروازه منتهی به خیابان 11 سپتامبر دریابد.
این مطلب قبلاً در “شماره ۱۲” نشریه اینترنتی منظرآنلاین در تاریخ ۱۵ دی ۱۳۸۶ منتشر شده و به دلیل تغییر رویکرد وب سایت نشریه، در سایت معمارمنظر باز نشر می شود.
