عملکردهای یادمانی، مکانها و اشیائی هستند که به عنوان یادبود یک رویداد بیان می شوند. رایج ترین فرم استفاده از آنها، تندیسها و پلاکهایی هستند که در یک مکان استراتژیک نصب می شوند. با وجود اینکه این یادمانها برای ما عناصر قابل لمس و خاطره ها را می سازند؛ اما نمی توانند عناصر قدرتمند تجربه و احساس ما را به خدمت بگیرند. به عنوان مثال یادمانی که تصویری آهنی از سربازی افتاده است، ممکن است ما را ترغیب به گرفتن عکس یادگاری در مقابل خود کند، اما لحظاتی بعد، همه آن خاطره و احساس از بین می رود.
اینجاست که منظر تبدیل به یک عنصر قوی در خلق تجربه ای می شود که نه تنها به کاربر اجازه می دهد که از گذشته آگاه شود، بلکه تجربه قابل لمس در زمان حال را نیز خلق می کند. معماران منظر تعدادی از این یادمانها را متمایز کرده اند که در این مطلب نگاهی به آنها خواهیم داشت. این پروژه ها راه جدیدی برای نزدیکی به طراحی یادمانی ارائه می کنند.
یادمان گوردن لدر، توسط NFO، در تپه کاکور، کرواسی
این یادمان پر قدرت، یاد مرگ یک عکاس و فیلمبردار کروات را که در حال فیلمبرداری از سربازان در تپه کاکور در 10 آگوست سال 1991 به دست یک تک تیرانداز کشته شد را زنده نگاه می دارد. این یادمان توسط NFO به عنوان طرح برنده در یک مسابقه طراحی شده است و در مکان دقیق مرگ لدر واقع شده است. چیزی که این یادمان را غیر معمول می کند، شیوه ای است که بر اساس آن بیننده، در حالی که از مناظری خارق العاده به عنوان پس زمینه داستان استفاده می کند، زندگی و مرگ لدر را نیز تجربه می کند.
این طرح با استفاده از مواد سخت انسان ساخت، ساخته شده که با منظر طبیعی آن در تضاد است و زیبایی را در غالب یک تراژدی برجسته می کند. بازدیدکنندگان از طریق یک مسیر بتنی که به نظر می رسد نماد زندگی او است، بالا می روند. در انتهای مسیر یک قاب شیشه ای که در فولادی ضد زنگ قرار دارد، یادآور لنز دوربینی است که با گلوله سوراخ شده است. بازدیدکننده وقتی از شیشه به دره رودخانه در پایین دست نگاه می کند، با یاد مرگ این عکاس مواجه شده و تجربه یادمانی خلق می شود.
یادمان قربانیان خشونت، توسط Gaeta-SpringallArquitecto، مکزیکوسیتی، مکزیک
مکزیکوسیتی به خاطر درگیریهای مواد مخدر شناخته شده است که بیش از 60000 مرگ را بین سالهای 2006 تا 2012 به خود اختصاص داده است. این یادبود که در سال 2013 افتتاح شد، لازم بود در حالی که تلاش می کرد جامعه را با هم متحد کند، داستان قربانیان خشونت را نیز بازگو نماید. این یادبود در پارک Chapultepec واقع شده است، Gaeta-Springall به عنوان طراح، از چشم انداز پارک برای ایجاد یادبودی که به عنوان یک فضای عمومی عمل می کند، استفاده کرده است.
این امر از طریق استفاده از 70 دیواره فولادی که به یادآور قربانیان است، به دست آمد. این دیوارها که از پایین به شدت روشن هستند و در استخرهای آب انعکاس می یابند، از درگیریها و مبارزات متعدد سخن می گویند، در حالی که مبارزات مداوم فعلی را نیز تصدیق می کنند. در این پروژه بازدیدکنندگان به تعامل با دیوارها از طریق بیان شخصی احساسات خود با کمک گچ دعوت شده اند.
پارک یادمانی Saiki Peacتوسط معماران Earthscape/Noom در Saiki-City Oita
یادبودها معمولاً نماد نمایش حزن انگیز بزرگی هستند، اما با قرار دادن آنها در منظر، می توانند بخشی از فرهنگ یک شهر، فضای کارکردی و امید به آینده باشند. پارک یادمانی Saiki Peaceتوسط معمارانEarthscape با طراحی بر روی ارتباط ژاپنی با طبیعت به ایجاد فضایی به عنوان نمادی از صلح و همچنین فضایی برای مردم برای استراحت و لذت بردن از آن، رسیدند. طراحی فضای پارک ساده اما زیبا است و شامل یک منطقه بزرگ چمن کاری شده با مسیرهای هندسی سفید و یک سری المان است. اشکال، تقریباً نمادی از یاد گذشته با فضاهای کاربردی را نشان می دهند که مردم را به حرکت در امتداد آنها و فعالیت تشویق می کنند.
یادبود GebranTueni، معماری چشم انداز ولادیمیر Djurovic، بیروت، لبنان
ژبرن توینی (GebranTueni)، روزنامه نگار و سیاستمدار سابقی است که در زمان جنگ داخلی برای استقلال در بیروت جنگید. او در سال 2005 به طور غم انگیزی در یک بمب گذاری خودرویی کشته شد و یادبود وی که توسط ولادی جروویچ طراحی شده بود، در سال 2011 افتتاح شد. این یادبود از آنجایی که از منظر شهر برای نمادین کردن زندگی ژبرن استفاده کرده و در مقابل یادمانهای معمولی قرار گرفته است، به نوعی غیرمعمول به نظر می رسد.
این رویکرد از نوارهای گرانیتی با عرضهای مختلف استفاده می کند که در یک طرف آن سوگندی حک شده که کمی بعد از ادای آنها، ژبرن به قتل رسید. این واژگان، در شب با بیانی نمادین از تهدید و خشونت از مرگ وی روشن می شوند. در اطراف گرانیت، درختان زیتون و بلوط با شنهای روان وجود دارد که برای بازدیدکنندگان خاطره ملموسی را فراهم می کند.
پلازای پاپی توسط مارک بوتین و همکاری معماری و مشاوراستانتک، آلبرتا، کانادا
پلازای پاپی منظر یادمانی است که در طول زمان توسعه یافته و به تازگی احیاء شده تا پلی برای تثبیت شکاف میان ارتباطات قدیمی و ایجاد خاطرات جدید باشد. پلازا در سال 1922 افتتاح شد. فضای باز استفاده نشده به خانواده ها اجازه داد تا یک درخت برای هر سربازی که کشته و قبری نداشته، بکارند. از سال 1928 تاكنون مجموع 3278 درخت كاشته شد كه بسياري از آنها در پايان دوره عمر خود قرار دارند.
به منظور حفظ یاد آنها، مارک بوتین یک فضای عمومی را طراحی کرد که شامل کاشتن درختهای جدید و همچنین خلق حس مکان از طریق دیوارهایی با فولاد Corten با اشعار و سخنرانیها بود. این فضا بر اساس کیفیت احساسی رودخانه، فضایی به منظور افزایش احساس تفکر و یادآوری و همچنین ارتباط جدیدی با رودخانه Bow فراهم می کند.
رسیدن، بیرون آوردن؛ عنوان چهره یادبود گاستافسون پورتر به شاهزاده دیانا
گوستافسون پورتر به یاد شاهزاده ولز، به تفکر ایجاد یادبودی که می تواند به عنوان یک فضای روزمره مورد استفاده قرار گیرد، نزدیک شد. بدین منظور او از مفهوم فواره گردشی استفاده کرد تا ویژگیهای دیانا را در بر بگیرد، ویژگیهایی که او را دوست داشتنی کرد؛ جامعیت و دسترسی او. کیفیت مجسمه گونه ای از گرانیت سفید در پارک مردم را به فضا جذب می کند، با این حال انرژی گسترده عجیبی دارد که به منظر بیرون می تابد. جریان آب با سرعتهای مختلف و در بافتهای بسیار متفاوت وجود دارد که نمایانگر حالت دیانا است؛ ملموس، دنج، ساکت و به نوعی مشکل.
این شش پروژه نمونه خوبی از چگونگی ترکیب حافظه، منظر و فضای عمومی هستند که می تواند محیط های خود را غنی سازی کنند و تجارب به یاد ماندنی را ایجاد کنند. آنها به عکس های توریستی یا توضیحات طولانی نیازی ندارند، اما به بازدیدکنندگان اجازه می دهند که معنی خودشان را خلق کنند.
منبع: +
