دیوارهای سبز که با نامهای دیوارهای زنده، بیو – دیوار، اکو – دیوار یا باغهای عمودی نیز شناخته می شوند، دیوارهایی هستند که همه یا بخشی از آنها با گیاهان پوشانده شده است. بعضی از آنها شامل یک محیط رشد مانند خاک هستند و بقیه در سیستمهای هیدروپونیک رشد داده می شوند که روشی برای پرورش گیاه با استفاده از محلول مواد معدنی در آب و بدون خاک است. دیوارهای سبزی که به خاک نیاز دارند، معمولاً سیستم آبیاری هم به همراه خواهند داشت.
این دیوارهای زنده در تمامی دنیا پیدا می شوند و ممکن است درون ساختمان یا بیرون آن باشند، منفرد باشند و یا به دیوار دیگری متصل باشند و در اندازه ها و اشکال مختلف مشاهده شوند. اما کدام ویژگی است که دیوارهای سبز را اینقدر فوق العاده می کند؟ در ادامه لیستی از 5 حقیقت در مورد دیوارهای سبز آمده است که از بقیه شاخص تر هستند و ثابت می کنند که شیوه نوین رشد، رشد عمودی است.
مخترع دیوار سبز
اولین دیوار سبز به سال 1938 باز می گردد که در آن پروفسور استنلی هارت وایت از دانشگاه ایلینویز “سیستم و ساختار ساختمانی حامل نباتات” خود را ارائه کرد. خوشبختانه این نام بعداً کوتاه تر شد. اختراع او روشی برای “تولید یک سازه ساختمانی با هر اندازه قابل ساختن، که سطح قابل رویت یا نمایش آن به صورت پیوسته با گیاهان در حال رشد پوشانده شده باشد” را توصیف می کند. وایت با استفاده از تصاویر و توصیفها، تکنولوژی و هنر جدید به کار رفته در این اختراع را توضیح داده و فرمی جدید از باغ را کشف می کند که تا پیش از مرگش به صورت کامل شناخته نشد.
بلندترین دیوار سبز در فضای داخلی
این دیوار سبز با نام جریان، 65 متر ارتفاع دارد و در ساختمانی در کبک کانادا قرار گرفته است. گروه طراحی آن 11000 گیاه از 42 گونه مختلف را در یک سیستم هیدروپونیک به کار گرفت تا دیواری الهام گرفته از رودخانه سنت لارنس که از داخل ساختمان قابل مشاهده است را ایجاد کند. این دیوار نه تنها یک اثر هنری زنده است، بلکه یک سیستم تصفیه هوای کاملاً طبیعی برای ساختمان است.
متنوع ترین دیوار سبز
این دیوار هم توسط طراحان بزرگترین دیوار سبز طراحی شده و در بریتیش کلمبیا قرار دارد. این دیوار به کتابخانه عمومی و ساختمان پلیس سلطنتی چسبیده است، 10000 گیاه و بیش از 120 گونه را داراست. این دیوار همچنین وظیفه ای دوگانه بر عهده دارد. از بیرون لانه ای برای پرندگان، زنبور ها و سایر حشرات است که هوای بیرون را هم تصفیه می کند. دیوار مذکور به عنوان یک عایق هم عمل می کند که هزینه های انرژی ساختمان را کاهش می دهد.
بزرگترین دیوار سبز در فضای بیرونی
این دیوار با ارتفاع شش طبقه که در سنگاپور طراحی شده اند، تنها متعلق به یک بنا نیست، بلکه هفت ساختمان را می پوشاند. دیوار در سال 2012 در بنای ساختمان انستیتوی آموزش فنی سنگاپور بنا شده است و دیوارهای رو به غرب را از خورشید استوایی مصون می دارد. این دیوار پایداری زیست محیطی را به عنوان یکی از برنامه های استراتژیک خود مطرح کرده است. مقصود طراحان این است که آگاهی بالاتری میان ذی نفعان به وجود آورده و عملیاتهای سبز را در عین توسعه شایستگی اقتصاد سبز سنگاپور، گسترش دهند.
کشور دارای بیشترین دیوارهای سبز
این عنوان باید متعلق به سنگاپور باشد که خانه صدها باغ عمودی است. در سال 2013، این کشور دارای حدود 64000 متر مربع باغ عمودی بوده است. این وضعیت با سنگاپور کثیف و خطرناک گذشته بسیار فاصله دارد. امروزه سنگاپور در بسیاری از زمینه ها شامل تعهد قوی به تمام اقدامات سبز موفق بوده است. سنگاپور پایداری محیطی را به عنوان روشی نه تنها برای افزایش کیفیت زندگی شهروندان، بلکه همچنین برای جذب کسب و کار و کمک به اقتصاد و پایداری کشور پذیرفته است.
دیوارهای سبز در تمامی دنیا یافت می شوند و می تواند بزرگ یا کوچک باشند. با این حال تمامی دیوارهای سبز اشتراکاتی با یکدیگر دارند. همگی آنها هوا را تمیز می کنند و هزینه انرژی را کاهش می دهند که هم برای ساکنین ساختمان و هم برای شهر مفید است.
در نهایت، دیوارهای سبز فرصتی برای طبیعت گرایی در سازوکار شهری که ممکن است در آنها استفاده از انواع دیگر کاشت گیاه مقدور نباشد را فراهم می کنند و سطحی دیگر برای طراحان به وجود می آورند که در طراحی یک فضا مدنظر داشته باشند.
منبع: +
