اولین نمونه از دیوارهای سبز ممکن است در باغهای معلق بابل یافت شوند، حتی اگر آنها باغ بام بوده باشند تا دیوارهای سبز. بعدها از اسکاندیناوی تا ژاپن، تمدنهای متعددی از گیاهان بالارونده برای پوشش ساختمانها و ساخت هر آنچه امروزه و در حال حاضر به عنوان”نمای سبز” شناخته شده است، استفاده کردند.
نمای سبز در هنر، صنایع دستی و جنبشهای سبک مدرن در اروپا بسیار مهم بود. برای مثال در آغاز قرن بیستم، جنبشJugendstil (جنبش هنر نور در آلمان و اتریش) از گیاهان بالارونده (مو چسب زینتی) روی ساختمان، برای ایجاد یک تغییر یکپارچه بین خانه و باغ استفاده می کرد. در انگلستان، جنبش باغ شهر را می توان نمونه بزرگی از نمای سبز دانست.
ویلیام رابینسون و گرترود جکیل از دیوارهای سنگی پوشیده شده با گیاه و طراحی شده در فضای باز، برای غربالگری و مرزها در باغ استفاده کردند. هنوز هم می توان چندین نمونه از آن را در گریفت پارک در اوترخت، هلند دید. استفاده از گیاهان بالارونده در دهه 30 با توجه به تکنیکها و مهارتهای ساختمانی جدید و نگرانی مردم در مورد عواقب احتمالی آنها بر ثبات دیوار کاهش یافت. پاتریک بلانک، گیاه شناس فرانسوی، برای اولین بار به طراحی الگوی مدرن برای دیوارهای سبز با یک سیستم کامل هیدروپونیک (hydroponic)، یک محیط بی اثر و گونه های عجیب و غریب متعدد پرداخت. اولین دیوار سبز او در موزه علم و صنعت است.
دیوارهای سبز در شمال آمریکا
در شمال آمریکا، نمای سبز کمتر رایج است. به نظر می رسد فرضیه آنچه ما امروزه “باغ عمودی” می نامیم، در آمریکا برای اولین بار در سال 1937 توسط استنلی هارت که قدیمی تر از کار پاتریک بلانک بوده، شکل گرفته است. فرضیه او هم اکنون یک بار دیگر توسط دانشجویان دانشگاه ایلینوی مورد استفاده قرار گرفته است.
دیوار سبز چیست؟
دیوارهای زنده به “دیوار زیستی”، “باغهای عمودی” یا دیوار ترکیبی عمودی و پوشیده شده با گیاه (vcw) هم معروف هستند. ساده ترین راه برای فهم موضوع این است که یک صخره مجسم کنید، صخره به عنوان محیط کشت ترکیبی، رابطی است که گونه های گیاهی در حال رشد، می توانند بر روی آن آویزان باشند. اغلب از سیستم هیدروپونیک برای ایجاد یک جایگزین دورانهای خشک و مرطوب استفاده می شود.
یکی از لحظات بسیار مهم در فرآیند طراحی یک دیوار سبز انتخاب گونه است. شما باید گیاهانی را انتخاب کنید که مستقیم رشد کرده و در نهایت شاخ و برگ زیبا و رو به پایینی داشته باشند، زیرا آنها از زیر دیده خواهند شد. اولین دیوارهای زنده از گیاهان گرمسیری استفاده کردند اما دامنه این انتخاب در حال حاضر بسیار وسیع است و از آنجایی که دیوارهای سبز اخیر الگوهای زیبای بیشتری ایجاد کرده اند، در حال تبدیل شدن به یک هنر جدید شهری هستند.
چرا دیوار سبز؟
دیوارهای سبز اثرات متعددی بر روی شهرها و شهروندان دارند. ساختمانها را از اثرات عوامل طبیعی محافظت می کنند و در حال مرسوم کردن باغهای بیشتری در مناطق شهری هستند و برای رشد سبزیجات هم می توانند مورد استفاده قرار گیرند.
یک دیوار ساده با قرار گرفتن در معرض گرمای خورشید، به هدایت گرما به داخل ساختمان کمک خواهد کرد، درجه حرارت داخلی ساختمان را افزایش خواهد داد و به پدیده “جزیره گرمایی” شهری کمک خواهد کرد. اما دیوارهای سبز، جایی که برگهای گیاهان بر اثر تبخیر و تعرق، آب از دست می دهند، به کاهش درجه حرارت هوا و ساختمان کمک می کنند. دیوارهای سبز همچنین می توانند با ایجاد یک میکروکلیما، از درجه حرارت شهرها نیز بکاهند.
مؤسسه تکنولوژی توکیو ثابت کرد که دیوارهای سبز، میزان انرژی هدر رفته در ساختمان را کاهش می دهند. آنها همچنین از ایجاد گرد و غبار در مناطق شهری جلوگیری می کنند (تا حدودی به دلیل اثر وزش باد بر روی ساختمانها) و ذرات فلزات سنگین را از هوا جذب می کنند. با این حال، دستاورد اول دیوارهای زنده، ایجاد فضای سبزی جدید در شهرها است.
هنوز هم دیوارهای سبز در معماری منظر، تازه وارد شناخته شده و یک نوآوری محسوب می شوند. آنها هر روز در حال شکل گیری در مکانی جدید هستند. آنها می توانند روی پلها، جاده ها و سازه های بتنی زشت یا رو به زوال را پوشش دهند.
هر کشور برای پاسخ به مشکلات خاص خود راه حلهای جدیدی را ابداع می کند. در کانادا که در آن زمستانها بسیار طولانی است، دیوارهای سبز برای کمک به رفع غم و افسردگی (اختلال عاطفی فصلی) در داخل ساختمان قرار داده می شوند.
ما به باغهایی شادتر نیاز داریم، حتی دانشمندان نیز این موضوع را با فرضیه بایوفیلیا اثبات کرده اند. نباید این را فراموش کرد که دیوارهای سبز به عنوان هر فضای سبز مزایا و معایبی دارند، مانند استفاده از یک محیط کشت غیرقابل تجزیه و اغلب نیازمند حجم عظیم آب و تنها باید به عنوان بخشی از راه حل برای سبزتر دیده شدن جنگلهای بتنی (شهرهای معاصر) ما به کار گرفته شوند.