کارفرمای این پروژه شرکتی از بخش خصوصی و متخصص در لوله و اتصالات پروژه های ساختمانی بود. ایده اصلی طرح، توسعه کاربری اداری در کنار ارائه فضایی جذاب برای بازدیدکنندگان، از طریق طراحی و نظمی سازمان یافته و آشکار در ساختمان بود. مهمترین هدف از طراحی ساختمان، اجتناب از ایجاد یک کالبد صرف و رسیدن به فرمی خنثی در تراکم بالای بافت شهری است. در راستای توجه به زمینه و پیشینه ساختمان، این نکته باید مدنظر قرار می گرفت که ساختمانهای اداری دهه ۷۰ و ۸۰ در ایران، شخصیتی شبیه بهم داشتند. یکی از معماران بزرگ ایران، عبدالعزیز فرمانفرمائیان در سال ۱۹۷۰ دو مجموعه در مجاورت سایت این پروژه ساخته بود که به عنوان آثار فاخر معماری معاصر در ایران مطرح است. در این پروژه نیز سعی شد تا با استفاده از نقوش و نشانه های معماری معاصر، ساختمان اداری مدرنی ساخته شود. این نشانه ها به طور عمده، سادگی و تکرار در نماها را خاطر نشان می کنند که باعث هماهنگی در زمینه می شود.
مصالح ساختمان، تراورتن سفید با پوشش نانو مواد آب گریز به منظور جلوگیری از آسیبهای ناشی از بارش باران و آلودگی به محیط زیست است. در واقع طراحان پروژه، راه حلی برای استفاده از پنجره های عریض و در عین حال مطابق با قوانین محدود کننده استفاده از شیشه در نمای شهرداری را پیشنهاد کردند. دلیل این کار با توجه به جهت گیری پنجره ها، ایجاد حداکثر سایه در نما بود. نمای این ساختمان در حالت عادی، ۳۰ درصد بیش از دیگر نماها سایه می گیرد.
هدف از طراحی داخلی بنا، ایجاد هماهنگی بین فضای داخلی و خارجی ساختمان و همچنین تغییر تدریجی مصالح در حین استفاده از ساختمان و در عین حال کاهش تنوع آنها به تنها ۳ نوع مصالح اصلی در طراحی فضاهای اصلی و مبلمان بوده است. گچ به عنوان ماده ای پایه برای رعایت نکات آکوستیکی انتخاب شده است. فضاهای اداری به دلیل اهمیت سلسله مراتب و همچنین تکرار فرمهای بیرونی در داخل ساختمان، از چوب راش طبیعی و چوب مصنوعی سفید ساخته شده اند.
برای مشاهده تصاویر و توضیحات بیشتر به لینک زیر مراجعه کنید:
