تبدیل یک مجتمع کارخانه ای متروک به دانشگاه از طریق معماری منظر

کارخانه ای رها شده و متروک که قدمت آن به سال 1853 می رسد در شهر پچ در مجارستان قرار داشت. این کارخانه در کنار یک راه آهن واقع بوده و با دیواری محصور شده است. وضعیت کالبدی کارخانه نامناسب شده بود. ساختمانهای بزرگ و خالی با پنجره هایی شکسته شده و پوسته پوسته شدن رنگ دیوارها و ترک در کفپوشهایی که درختان بید از بین آنها رشد کرده، منظره ای ناخوشایند ایجاد کرده بود. این کارخانه به دلیل منظر پساصنعتی خود، نمادی از توسعه در عصر مدرن در شهری که برای ساخت ظروف چینی مجارستانی و ساختمانهای تزیینی سرامیکی شهرت دارد، تلقی می شود. این کارخانه هم به سرنوشتی مشابه با دیگر مجموعه کارخانه ها که متروکه شدن است، دچار شده است. این کارخانه به واسطه باز طراحی عمده در ارتباط با پروژه پایتخت فرهنگی اروپا در سال 2010 حفظ شد.

شهرداری شهر هدف کلانی را دنبال می کرد که در پی آن بخش فرهنگی و هنری را در ساختمانهای خالی، متروک و بدون سکنه جای دهد که هدف آنها ارائه خدمات و گسترش امکاناتی برای آموزش و پرورش عمومی و عرضه گردشگری فرهنگی برای ساکنان این شهر و منطقه باشد. گروهی تازه بنیان متشکل از معماران منظر برای طراحی منظر اطراف منطقه که به دانشگاه تبدیل شده بود بکار گرفته شدند. دانشکده موسیقی و هنرهای تجسمی از دانشگاه پچ به این محل نقل مکان کرده بودند. کارخانه را می توان به دو بخش جنوبی و شمالی تقسیم کرد که قسمت جنوبی آن، بخش صنعتی بوده که از تجهیزات کارخانه نگهداری می کرده است. سطوح نفوذ ناپذیر، مواد اولیه و فرآیندهای تولید را می توان در توصیف این منطقه بیان کرد. این همان بخشی است که گروه شروع به باز طراحی آن کردند.

ایده فراوانی

طراحی جدید، بسیاری از آثار تاریخی این کارخانه را حفظ کرد. ایده پارک از فراوانی در سایت الهام گرفته است. کل پارک برای اختصاص فضایی به زندگی روزمره دانشجویان هدف گذاری و به یک کل برای روند زندگی و مکمل باغ تبدیل شد. طراحی نیز می تواند دوباره به دو بخش تقسیم شود؛ منظر طبیعی که بخش عمده طرح است و به عنوان باغ دانشگاه شناخته می شود و بخش کوچکتر، سالن روباز است که حیاط دانشگاه به حساب می آید.

باغ طبیعی دانشگاه

باغ دانشگاه بین مسیر راه آهن و محل پارکینگ است. این باغ پتانسیل زیادی در حفظ بقایایی از گذشته صنعتی خود داشت. با این حال، سایت به دلیل مشکلات فنی و هزینه ها، به نتیجه کاملاً مطلوبی در این راستا نرسید. آثار گذشته هنوز هم وجود دارد؛ پیاده رو به یک مسیر با سنگ خرد شده از کفپوش آسفالت قدیمی تبدیل شده و طرح کلی و سطوح آبراه قدیمی صنعتی نیز به یک زمین پوشیده از چمن مصنوعی تبدیل شده اند که دانشجویان می توانند در زمان بین کلاسها در آن استراحت کنند. پیرو طرح توالی در این باغ، بقایای یک سایبان مسقف به صورت ستونهای سفید حفظ شده و به طور منظم در فضا جای گرفته اند. رمپ بارگیری قدیمی نیز هنوز سالم است.

باغ دانشگاه عمدتاً باز و پوشیده از چمن است. انگورها در کنار ستونهای سفید کاشته شده اند و درمدت زمان کوتاهی شکل سایبان قدیمی را به خود می گیرند. ردیفی از درختان در استراحتگاه پیاده رو کاشته شده اند. منظر دیگری از درختان و درختچه ها نیز در سمت دیگر راه آهن قرار دارد که به خوبی باغ دانشگاه را قاب می کند. حیاط دانشگاه بر سطوح مختلفی تاکید می کند که در طول سالها توسط نیروهای طبیعی ایجاد شده اند. سطوح به تراسهایی با ارتفاع متفاوت تبدیل شده اند. در واقع ترکیب حیاط به کمک برداشت ذهنی از محیط طبیعی در باغ دانشگاه ایجاد شده است.
راه پله ها به صورت مارپیچ و از طریق محوطه تراسها، حیاط را احاطه می کنند. بین دو طرف حیاط، اختلاف ارتفاع 1.5 متری وجود دارد. حیاط اصلی یک شیب پوشیده از چمن و بوفه ساندویچ فروشی دارد. طرح این مجموعه محیطی را برای دانشجویان فراهم می کند که می توانند در کنار یکدیگر باشند و برنامه هایی برگزار کنند. همانند باغ دانشگاه، این منطقه نیز عمدتاً پوشیده از چمن است. ردیفی از درختان بین نیمکتها کاشته شده است. تراسهای بزرگتری نیز برای استراحت وجود دارد که به شیب پوشیده از چمن متصل می شود.

تکرار دوباره تاریخ

ساختمانهای بزرگ خالی با پنجره های شکسته، ترکها در کفسازی و رنگ های پوسته شده دیوارها از بین رفته است. احساس متروک بودن نیز از بین رفته است. کارخانه تبدیل به مرکزی شلوغ شده است، کارخانه به گذشته زنده و زندگی روزانه اش بازگشت، همانطور که در سال 1853 برای آن برنامه ریزی شده بود.

منبع: +