این پروژه بسیاری از واحدهای همسایگی ها را که به وسیله بزرگراه جدا شده بودند، دوباره مرتبط خواهد کرد و از دل بخش بی استفاده و متروک شهر فضای زیبا و طبیعی را به وجود می آورد. به محض اینکه شاهراه بزرگ گاردینر (Gardiner) در مرکز شهر تورنتو ساخته شد، بحث درباره خراب کردن آن نیز شروع شد. ولی تا به امروز هنوز پابرجاست.
اما این شهر برنامه ای برای برقرای ارتباط میان واحدهای همسایگی در زیر بزرگراه دارد. این برنامه تغییر دادن یک فضای بی استفاده به یک پارک طویل و طولانی است.
مارک رایان (Marc Ryan)، موسس شرکت Public Work (این شرکت یک استودیو طراحی شهری و معماری منظر است که تمرکز اصلی آن بر روی موضوعات به روز و پیشتاز است.) به همراه طراح شهری کن گرین برگ (Ken Greenberg) به طور ثابت با هم کار می کنند. این دو در هیچ زمینه ای خود را جدا از یکدیگر نمی بینند.
مارک رایان اذعان می کند که این پروژه از حدود ۷ محله مختلف که همه آنها در طول این مسیر از هم جدا می شدند، عبور می کند. این بزرگراه باعث چند تکه شدن محله ها شده است ولی طراحان آن می گویند که با یک سری از خلاقیتها و ایده ها، این طرح می تواند به عنوان یک چارچوب برای تعیین حدود شهر به کار رود.
رایان به وجود نوعی از غافلگیری در پروژه اشاره می کند. او این پروژه را عظیم، مرتفع و دارای ۵ سطح ارتفاعی معرفی می کند که در طول مسیر از نوعی کلیسای جامع و به روز عبور می کند. در این پروژه نوعی نگاه مدرن به آثار وجود دارد که آنها را به عنوان یک موضوع مثبت تلقی می کند.
این محل، فضایی به خصوص و پر نور بود که اخیراً هیچ استفاده ای از آن نمی شد. آدام نیکلین (Adam Nicklin) یکی دیگر از موسسان شرکت جالب ترین قسمت این پروژه را سازه ای می داند که معمولاً هیچ توجهی به آن نمی شد. هنگام عبور از روی بزرگراه، بخش تکیه گاهی عظیم در زیر آن دیده نمی شود. این فضای زیرین، فضاهای بالای خود را قاب کرده بود؛ فضاهایی که اگر محل ساخت پروژه کنونی وجود نداشت، هیچ وقت دیده نمی شدند. هر یک از فضاهای عمومی که به وسیله بزرگراه شکل گرفته بودند، به بخشی از یک شبکه ای گسترده تبدیل شدند از مغازه های خوار و بار و محصولات کشاورزی گرفته تا محلی برای برگزاری کنسرتها و کمپ تابستانی. طراحان این پروژه با افراد مقیم در محل کار می کنند تا برای کاربری هر قسمت از پارک تصمیم گیری کنند. یک مسیر طولانی هر یک از فضاها را به یکدیگر متصل خواهد کرد و شبکه ای از مسیرهای دوچرخه را در سراسر شهر به یکدیگر متصل خواهد کرد.
این پروژه گونه ای دیگر از کاربری یک زمین را نشان می دهد که نوع کاملاً متفاوتی از یک فضای عمومی است؛ عرصه ای عمومی که ضرورتاً یک پارک سنتی نیست. این پروژه می تواند هم به عنوان یک مفصل و هم جداکننده باشد و یا به خودی خود یک فضای مستقل باشد. اگر چه سال گذشته برای متوقف کردن بزرگراه در شهر بحث شد، طراحان می گویند که مزایایی اگر چه کم در سر پا نگه داشتن آن نیز وجود دارد. طراحان اعتقاد دارند که در حال کار بر روی پروژه ای هستند که قبلاً وجود داشته است. کار کردن بر روی آنچه هم اکنون وجود دارد نوعی از تفکر پایدار است. این پروژه بخشی از زیرساخت مدرن شهری است که حالا با هدف کاملاً متفاوتی به کار گرفته خواهد شد و هیچ ارتباطی با عصر ماشینی امروز ندارد. در این پروژه هر کاری که انجام شده است بر اساس جنبش و تحرک، فرهنگ، بازآفرینی و در بر گرفتن فضای شهری ماست. بخش اول پارک که موقتاً Under Gardiner نامیده شده بود، تا سال ۲۰۱۷ تکمیل خواهد شد و با استفاده از کمک مالی ۲۵ میلیون دلاری ساخته خواهد شد.
برای اطلاعات بیشتر و دیدن تصاویر این پروژه به لینک زیر مراجعه کنید:
