شهر آکسفورد یک مکان منحصر بفرد است و هویت دانشگاهی و تاریخی ارزنده ای دارد. مانند بسیاری از شهرهایی که در اطراف دانشگاهها ساخته شده اند، فعالیت عمومی آن در فضاهای اطراف ساختمانهای محوطه دانشگاه متمرکز شده است. دانشجویان و استادان، بیشتر وقت خود را در این فضاها صرف می کنند، در نتیجه فضاهای عمومی بسیار کوچکی در خارج از دانشگاه توسعه یافته است. میدان بن یکی از معدود فضاهای عمومی در آکسفورد است که تبدیل آن از یک محل فراموش شده به یک میدان تاریخی معاصر ارزش بررسی را دارد.
میدان بن در منطقه حفاظت شده مرکزی آکسفورد که شامل شهر قدیمی و دانشگاه است، قرار دارد. این منطقه در یک دوره تدریجی و در طول سالهای متمادی تشکیل شده و شامل سازه های تاریخی با قطعه زمینهای مختلف تحت مالکیتهای مختلف است. میدان در تقاطع چهار مسیر اصلی و مهم قرار دارد اما فرم تکه تکه آن نشان دهنده این حقیقت است که هیچ عملکرد قطعی و یا شخصیت معینی ندارد. نوسازی کاربریهای شهری و کاهش نظارت مردمی منجر به تخریب آهسته میدان شده و آن را تبدیل به یک فضای شهری فراموش شده و پرخطر کرده است.
اعضای شورای شهر آکسفورد نیاز به احیای بخشهایی از شهر تاریخی را حس کرده و آغاز بازسازی شهری در این منطقه را در دستور کار قرار دادند. طراحی مجدد میدان بن به عنوان یک پروژه کاتالیزور مشخص شده بود و یک مسابقه طراحی بین المللی آزاد در سال ۲۰۰۵ برای آن برگزار شد. معماران گریم مسی در چالش طراحی اصلی تبدیل میدان فراموش شده به یک فضای عمومی مورد استقبال، مدرن و قابل انعطاف برنده شدند. برنامه ریزی طرح در سال ۲۰۰۶ آغاز و میدان در سال ۲۰۰۸ افتتاح شد.
اتحاد قدیم و جدید
طرح مفهومی برای میدان، ساده بود. ایجاد یک فضای باز معاصر در عین حفظ محیط تاریخی مهم میدان در طراحی لحاظ شده بود. یکی از عوامل کلیدی در دستیابی به این طرح، استفاده از ماسه سنگ فرش برای تجمیع عناصر میدان با یکدیگر و ایجاد وضوح فضایی و بهبود نفوذپذیری بود. ماسه سنگ، یک سطح محکم پیوسته را با چین خوردن خودش بر روی لایه های موجود شکل داده و سطوح را تراز می کند و محافظ آثار باستانی مانند کلیسای گرجستانی و گورستان زیر آن است. طراحان عنصر سنگ فرش را توسط چیدمان الوار و تقسیم سنگ فرش مقابل آن به شکلهای مختلف، یک گام جلوتر برده اند. این امر نه تنها اصالت ماسه سنگ تاریخی آکسفورد را منعکس نموده، بلکه به مناطق مختلف اجازه می دهد تا واضح و مشخص دیده شوند.
استفاده از مواد به شیوه معاصر که منعکس کننده و مرجع گذشته باشد برای درج زمان در طراحی به کار گرفته شد. به عنوان مثال، استفاده از ماسه سنگ به عنوان یک ماده سنگ فرش بدان معنی است که سطح در طول زمان به عنوان فضای مورد استفاده، تغییر می کند. قالب ریزی مواد؛ مصالح مشابه پله های سنگی قدیمی دانشگاه را به یاد می آورد. عناصر دیگر برای نمایش گذر زمان شامل مبلمان برنزی و استفاده از اتصالاتی که با گذشت زمان، زنگار و لکه و جرم خواهند گرفت، بودند. گونه های درختی انتخاب شدند تا به نحوی در طول سال تغییر کنند.
طراحی میدان بن، توسط چهار عنصر کلیدی تعریف شده است.
- سطح ماسه سنگ رنگارنگ که اجزای میدان را یک شکل ساخته و فضا را به بافت اصیل تاریخی آکسفورد متصل کرده است.
- یک منطقه شیبدار مرکزی که به میدان اجازه می دهد تا به راحتی توسط تمام کاربران در دسترس باشد در حالی که با بقایای باستانی و گورستان آن انطباق دارد.
- یک بیشه از درختان اقاقیا که یادآور درختانی که معمولاً در محوطه دانشگاه یافت می شوند، هستند. در حالی که سایه خود را بر روی مجموعه ای از مبلمان برنزی خیابان افکنده اند.
- چهار ستون برنزی به ارتفاع ۱۵ متر که روشنایی میدان را تأمین می کنند.
در کنار این چهار عنصر کلیدی، بنای یادبود و نمای کلاسیک از کلیسا جدید است. در زمان معاصر، میدان وسایل آرامش را فراهم کرده و صندلی نشیمن با اتصالات ویژه هنری به این امر کمک کرده است. میدان بن نشان داده که ترکیب حفظ ارزش تاریخی با نیازهای فضای عمومی فعلی امکانپذیر است. این پروژه کاملاً شخصیت میدان بن را تغییر داده و یک فضای انعطاف پذیر ایجاد کرده است که یک محل امن و قابل دسترس را برای رویدادهای مدنی رسمی و غیررسمی فراهم می کند. ارزش بافت تاریخی آن به میدان اجازه می دهد تا جدید و قدیم را به هم متصل کرده و یک پس زمینه تاریخی به زندگی آینده شهر را بیفزاید.
برای اطلاعات بیشتر و دیدن تصاویر این پروژه به لینک زیر مراجعه کنید:
