جستجو
Close this search box.

معماران منظر ممکن است جهان را نجات دهند!

تحقیقات، ارتباط پر رنگی را بین کار معماران منظر و ضرورت های سلامت عمومی نشان می دهد. تنوع مقیاس کاری در حوزه فعالیتی آنها سبب بهبود زندگی انسانها شده است.

مشخصات مطلب

پیش بینی می شود در سالهای آینده از معماران منظر بیشتر بشنویم. اما معماران منظر دقیقاً چه کار می کنند؟

“باغ سازی” رایج ترین پاسخی است که عموماً از زبان مردم می شنوید. اما تنوع و مقیاس کاری در معماری منظر بسیار زیاد بوده و ترکیبی از تخصص ها و مهارتهای موردنیاز برای برخورد با مسائل فوری پیش روی شهرها است؛ می خواهد تغییرات اقلیمی یا شهرنشینی باشد یا رشد و تراکم جمعیت. معماران منظر همیشه ایده هایی دارند که چگونه شهرهای آینده ما را زیبا، قابل سکونت و کارا کنند.

تمام این بحث ها در اکتبر 2013، در بریزبن (Brisbane) استرالیا توسط معماران منظر استرالیا در افتتاحیه همایش معماری منظر مورد کنکاش قرار گرفتند.

معماران منظر ممکن است جهان را نجات دهند!

به نظر می رسد که معماران منظر همه جا هستند؛ از مقیاس یک بام سبز کوچک گرفته تا زیرساخت های سبز در سطح شهر. از اصلاح سایت یک معدن عظیم تا طراحی “پاکت پارک” (Pocket Park) درون شهری.

البته آنها فقط روی پروژه ها کار نمی کنند. آنها روی سیاست هم کار می کنند و همچنین جزو چهره های شاخص در مشاوره و مشارکت جامعه هم هستند. اینکه تنوع کاری معماران منظر فراتر از “دیزاین با دی بزرگ” (طراحی دقیق و وسواسی و همچنین توجه به تمام عناصر چیدمان) است از بحث های اصلی همایش بود.

معماران منظر ممکن است جهان را نجات دهند!

تعامل با دنیای زنده در کار معماران منظر

با کمال تعجب صحبت با یک معمار منظر راجع به گیاهان می تواند بحث برانگیز باشد. تا چند سال پیش به نظر می رسید این حرفه تمام تلاش خود را می کند تا گیاهان را به طور کامل کنار بگذارد. (بسیاری از دانشگاه ها آموزش گیاه شناسی را متوقف کردند زیرا که شیوه آموزشی آنها تنها مبتنی بر “طراحی” بود.) با این وجود، امروزه معماران منظر گیاهان را دوباره در آغوش گرفته اند. آنها نه تنها با گیاه، بلکه با خاک و آب و هوا و همه چیز در اطراف آن ارتباط برقرار می کنند و این ارتباط شامل مسائل فرهنگی، اجتماعی و زمینه های انسانی نیز می شود.

چشم انداز منحصربفرد معماران منظر از توانایی متعادل سازی “سیستم های اکولوژیکی” و “سیستم های ساخته شده” ناشی می شود. (واسطه بین عناصر “منظر سخت” و “منظر نرم” یا به تعریف دیگر “محیط طبیعی” و “ساخته شده”.) معماری منظر همیشه در حال تعامل است. با متریال هایی کار می کند که زندگی خودشان را دارند و با پدیده های زنده جهان طراحی می کند. هنگامی که “همکار” شما “خاک” است، همیشه باید امکان تغییر ذاتی آن را در نظر بگیرید.

معماران منظر ممکن است جهان را نجات دهند!

طراحی منظر وابسته به دیگر سیستم ها و همچنین تحت تاثیر شرایط و شانس محض خواهد بود. شما ممکن است بدانید یک درخت از نظر مقیاس و بزرگی چقدر رشد می کند اما پیش بینی شکل دقیق آن غیرممکن است و این موضوع تنها با هرس و نگهداری قابل کنترل خواهد بود. کار کردن در این شرایط به این معنا است که معماران منظر نسب به اکثر مشاغل محیطی (مثل حافظان منابع طبیعی، زیست شناسان، متخصصان آب شناسی، برنامه ریزان شهری و … ) بهتر می‌توانند با عدم اطمینان و تغییر کنار بیایند و از کنترل بر مواد، مکان یا افراد چشم پوشی کنند.

زیرساخت های سبز

در گذشته معماران منظر بخشی از فرآیند تصمیم گیری در مقیاس بزرگ شهری نبوده‌اند؛ آنها به عنوان مشاور مشغول طراحی خطوط کوچکی از یک تصویر شهری بسیار بزرگتر بودند. طراحی خطوط کوچک مثل سنگفرش ها یا نیمکت ها. اما همانطور که پیش بینی روشن کرد، معماران منظر می خواهند که نقش استراتژیک بسیار بیشتری را به عهده بگیرند تا خود را به میز تصمیم گیری برسانند و تخصص طراحی را در سطح شهر یا منطقه ارائه دهند.

معماران منظر ممکن است جهان را نجات دهند!

این مقیاس اغلب به عنوان زیرساخت سبز توصیف می شود. همه ما ممکن است با اشکال قدیمی “زیرساخت های خاکستری” مانند جاده ها و راه آهن ، شبکه های برق و شبکه های جمع آوری زباله آشنا باشیم. اما معماران منظر روش های سنتی مقابله با آب، پسماند، انرژی و حمل و نقل (سیستم هایی که به مثابه گردش خون در شهر هستند) را به چالش می کشند.

به عنوان مثال، معماران منظر به جای اینکه روان آبهای حاصل از آب باران را به داخل سیستم فاضلاب هدایت کنند، به دنبال استفاده مجدد از آن در مکانهای مختلف و در بام های سبز هستند یا به آن اجازه می دهند تا از طریق سنگ فرش نفوذپذیر به خاک نفوذ کند. به همین ترتیب، شهری که دارای شبکه ای از فضاهای باز بهم پیوسته و مناسب برای پیاده روی است، “حمل و نقل فعال” را تشویق می کند و نیاز به زیرساخت های حمل و نقل عمومی و اتومبیل را کاهش می دهد.

گیاهان زندگی را نجات می دهند

به طور فزاینده ای، تحقیقات ارتباط پر رنگی را بین کار معماران منظر و ضرورت های سلامت عمومی نشان می دهد. پوشش گیاهی به کاهش اثر امواج گرما کمک می کند، سایه درختان باعث بهبود جزایر حرارتی شهری (صرفه جویی در مصرف انرژی) می شود. دسترسی به پوشش گیاهی، هوای تازه و نور روز سرعت بهبودی بیماران بیمارستان را بهبود می بخشد (صرفه جویی در زمان بستری) و فراهم آوردن فضای باز عمومی با کیفیت باعث جابجایی فعال (صرفه جویی در نیاز به حمل و نقل ماشین) می شود. توجه به تمام این موارد باعث صرفه جویی در هزینه ها می شود.

معماران منظر ممکن است جهان را نجات دهند!

معمار منظر “دیتر لیم” (Deiter Lim) که در همایش سخنرانی کرد، پروژه جدید بیمارستان “رویال آدلاید” را توصیف کرد که پیش بینی می کند “بهترین بیمارستان استرالیا” شود؛ جایی که مدل مراقبت از بیماران مبتنی بر دسترسی آنها به هوای تازه، نور طبیعی، لمس سطوح و گیاهان است. در اینجا معماری منظر تبدیل به قلب پروژه می شود. این به دلیل یک ایده نادرست در مقوله “طراحی” نیست، بلکه به دلیل جدایی ناپذیر بودن درمان از منظر است.

این امر باعث صرفه جویی در وقت و هزینه می شود و از همه مهمتر بهترین کاری است که برای افراد می توان کرد. بنابراین معماران منظر متخصص در انجام اقدامات خاص هستند که می توانند سلامت عمومی، بهره وری، رفاه و کیفیت زندگی را افزایش دهند. 

معمار منظر، “پنی هال (Penny Hall)، ارزش دلاری هر درخت را (از جهت جذب دی اکسید کربن و کاهش دما و…) از پلان یک پارک در همایش نشان داد. ما ممکن است از این رویکرد تجربی نسبت به درخت، که به طور غیر قابل قیاسی زیبا است، دلسرد شویم. اما نکته هال این است: هنگامی که همان درخت به عنوان یک دارایی زیست محیطی شناخته می شود، می‌توان آن را در معیارها و محاسبات وارد کرد.

ساختن چیزی فراتر از فضاهای عمومی مناسب

احساسی واقعی که از همدلی و مشارکت در این رویداد وجود داشت، “جمع شدن برای رسیدن به هدف جهانی پایدارتر توسط معماری منظر” بود. اما با توجه به همه اینها، نکته قابل توجه دیدگاه پامیلی برگ (Pamille Berg)، مشاور هنر عمومی مستقر در کانبرا بود که نوعی دعوت به ساخت مکان های خاص، نه فقط “مکان های مناسب”، و به یاد آوردن “مسئولیت” در طول قرن ها بود.

برگ استدلال کرد که ما باید به یاد داشته باشیم که پروژه های فضای عمومی ما بی صدا نیستند. آنها می توانند یا در مورد “ضعف” و “پست بودن” و یک رویکرد بی ارزش پیام دهند یا برعکس در مورد “ارزشهای اساسی” مثل همدلی، دلسوزی، فراگیری و نشاط و ایجاد خلاقیتی شگفت انگیز. برگ به نوعی نقطه عطف شور و هیجان همایش بود و یادآوری کرد که نگاه به آینده باید با یک نگاه به گذشته انجام شود.

The Conversation

یک پاسخ

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *