با افزایش فراوانی و شدت طوفانها، معماران منظر پورتوریکو راه‌حلهایی برای مدیریت رودخانه ها، آبهای سطحی ناشی از طوفان، فرسایش و توسعه سواحل دارند.
در سال 2017، طوفانهای پشت سرهم ایرما و ماریا، پورتوریکو را ویران کردند و صدها میلیارد دلار خسارت وارد کردند و تقریباً 3000 نفر جان خود را از دست دادند. زمانی که طوفان فیونا در سپتامبر 2022 رخ داد، این قلمرو هنوز در حال بهبود بود و در برخی مناطق تا 30 اینچ باران بارید، 25 نفر را کشت، برق کل جزیره را قطع کرد و حدود 10 میلیارد دلار خسارت اضافی به بار آورد.
در اوایل اکتبر، سه طراح منظر در منطقه zoom در پورتوریکو، همدیگر را ملاقات کردند تا درباره نقشی که معماری منظر در محافظت از جزیره در برابر طوفانهای شدید و مکرر ایفا کرده یا می‌تواند در آینده تاثیرگذار باشد، صحبت کنند.
این گفتگو بین اولگا آنگویرا، عضو انجمن معماران منظر آمریکا و مدیر امور آکادمیک معماری و معماری منظر در دانشگاه پلی تکنیک پورتوریکو؛ یانیک لی فومرو، استاد معماری منظر در دانشگاه آنا مندز و طراح منظر و مولینا ماچارگو، مدیر برنامه های طراحی در بخش طراحی و معماری در دانشگاه آنا مندز شکل گرفت.
آیا فکر می کنید پس از طوفان ماریا یا حتی در 20 سال گذشته، پیشرفتی در درک عموم مردم و نهادهای عمومی در مورد اینکه معماران منظر چگونه می توانند به انعطاف پذیری جزیره کمک کنند، به وجود آمده است؟
یانیک لی فومرو: پورتوریکو در وضعیت زیرساختی بسیار حساسی قرار دارد و این وضعیت هر بار که یک طوفان مزمن یا معمولی داریم تشدید می شود. آیا این امر برای موقعیت جغرافیایی که در آن زندگی می کنیم، طبیعی است که طوفان های مزمن داشته باشیم؟ مثل همیشه مسئله این است که مردم کجا زندگی می کنند و زندگی آنها در مواجهه با منابع طبیعی چگونه است؟
طوفان فیونا یک رویداد بارانی سنگین بود و مردم نمی دانند که رودخانه ها چقدر پهن می‌شوند؛ مردم نمی‌دانند که طوفانها چه میزان آب می توانند بیاورند. مردم بدون مجوز در نزدیکی بستر این آبها مسکن می سازند و بعد با مشکل بزرگی مواجه می شوند. من فکر می کنم این همان چیزی است که در حال حاضر در پورتوریکو می بینیم.
از نظر اجتماعی و سیاسی، بین نحوه برنامه ریزی در پورتوریکو و اینکه چگونه به توسعه های بزرگ در ارتباط با منابع طبیعی اجازه داده می‌شود، تضاد وجود دارد. در فهم اینکه چگونه توسعه، مناظر را تحت تأثیر قرار می‌دهد نیز برداشتهای متناقض وجود دارد. مثلاً این مورد برای فرسایش در ساحل و همچنین از نظر فرسایش در ارتفاعات یا بالاتر در کوه‌هایی که به خاک آنها آرسیلا می‌گویند و بیشتر رسی است، اتفاق می افتد. آنها ظرفیت کمتری برای جابجایی آب دارد، بنابراین بیشتر تمایل دارد رانش کند.
همچنین فرصتی برای معماران منظر وجود دارد که با جامعه علمی و در کنار مهندسان، شروع به کشف راه حلهای بهتر برای رفع این نوع مشکلات کنند.
مولینا ماچارگو: یکی از مشکلات عمده ما در پورتوریکو، مشارکت در این پروژه ها در خط ساحلی است. برای مثال، هیچ گروهی از معماران منظر وجود ندارد تا زمانی که این مجوزها برای ساخت و ساز در مناطقی که کاملاً در برابر جریانهای دریا آسیب پذیر هستند، داده می شود، اظهارنظر کنند.
من می‌دانم که کشورهای زیادی در جهان وجود دارند که دولت در آنها دارای هیئت هایی از معماران منظر است که با آنها همکاری می‌کنند تا تصمیمات درست و مناسبی برای توسعه شهرها اتخاذ کنند که چه چیزی، کجا و چرا باید ساخته شود؟ اما وقتی این اتفاقها در پورتوریکو می افتد، دولت دیدگاه ما را در نظر نمی گیرد.
در ارتباط با این موضوع چه می توان کرد؟
اولگا آنگویرا: ما باید صدای بیشتری داشته باشیم. ما یک گروه کوچک هستیم و گاهی کار به همین پنج، شش نفر تکیه می کند و ما کارهای خیلی زیادی در دستمان است. در حال حاضر، من در دانشگاه حضور دارم، همچنین رئیس مؤسسه معماران منظر پورتوریکو هستم، علاوه بر کلاسها، هر وقت فرصتی پیدا کنم، پروژه‌های خصوصی انجام می دهم. این به جایی می رسد که نمی توانم همه کارها را انجام دهم و می دانم که یانیک و سیسیل ممکن است همین احساس را داشته باشند، زیرا فقط تعداد انگشت شماری از ما حاضریم در مورد آن صحبت کنیم، اما زمان کافی نداریم.
یانیک لی فومرو: به عنوان یک استاد، اهدافی وجود دارد که شما آنها را به عهده می‌گیرید. من پروژه های زیادی ایجاد می کنم و دانشجویان را در معرض درگیریهایی در پروژه هایی قرار می دهم که بسیار مرتبط با مشکلاتی است که ما اینجا در جزیره داریم. در استودیوهای مختلف به مشکلات مربوط به زیرساختها می‌پردازیم. ما ممکن است در مورد اشغال نظامی در جزیره و کارهایی که انجام می‌دهد و آثاری که در مناظر بر جای می‌گذارد، صحبت کنیم.
در مفهوم فردی، در نظر بگیرید چه چیزی در محدوده شما وجود دارد که می‌توانید برای کمک به بهبود وضعیت به دنبال آن باشید. من فکر می‌کنم، به عنوان مربی، ابتدا باید از دانش آموزان شروع کنیم. با کمک به توسعه آنها در کنار ما، موضوعاتی که برای جزیره حیاتی هستند، برطرف خواهد شد. این یکی از تمرکزهای اصلی است که با پرداختن به مشکل، به صورت جداگانه به آن توجه می کنم. فرض کنید ما 30 دانش آموز داریم، سپس آنها به بازار می روند یا به محل کار می روند و این ایده هایی است که آنها سعی می کنند در اطراف آن کار کنند. من فکر می‌کنم اینها اصولی هستند که آنها شروع به پیگیری می کنند.
من همیشه می‌گویم پورتوریکو بسیار کوچک است، بنابراین همه مشکلات بسیار بزرگ به نظر می‌رسند، اما اینها مشکلاتی است که ما در ایالت ها می‌بینیم. اینها مشکلاتی است که در کشورهای مختلف شاهد آن هستیم. این فقط موضوع منابع است و همچنین آموزش، و بسیار فعال بودن در یافتن راه حلهای خلاقانه. هر زمان که منابع محدودی دارید، باید خلاق تر باشید.
اولگا آنگویرا: ما همیشه از نظر طراحی و صنعت ساخت و ساز نقطه ضعف داریم. می‌دانید، در مقایسه با هزاران معمار و تعداد بیشتری از مهندسان که در طول دهه ها پیشرو در ساخت و ساز بوده اند، ما به سختی، شاید 50 تا 100 نفر باشیم.
تغییر روشهایی که آنها برای مدت طولانی در آن آموزش دیده اند و کار کرده اند، پیچیده است. بنابراین ما باید بسیار استراتژیک باشیم؛ زیرا بدیهی است که همکاری با جامعه علمی بسیار مهم است و من فکر می‌کنم با آنها آسانتر است، زیرا همه ما تأثیر آن را درک می‌کنیم. اما ما باید در نحوه ایجاد این همکاریها و ارتباطات با معماران و مهندسان بسیار استراتژیک باشیم، زیرا همه آنها مسائل را یکسان نمی بینند. این موضوع آموزش آنها و درک آنهاست که از ابتدا ما را در پروژه ها دخیل کنند؛ این یک برد برای همه است.
چه مداخلاتی در منظر از زمان آخرین طوفانهای زوجی اتفاق افتاده و چگونه بر این طوفان تأثیر گذاشته است؟
یانیک لی فومرو: من به عنوان عضوی از اعضای توسعه مرکز بازدیدکنندگان El Portal در پارک ملی El Yunque بودم. من به طور خصوصی با یک شرکت معماری دیگر کار می کردم. آن پروژه کاملاً حول محور طوفانها و مدیریت آب طوفان طراحی شده بود، بنابراین ما آن را طوری طراحی کردیم که تمام بارهای آب را در خود جای دهد. ما یک سری باغهای بارانی و میدانهای مختلف و پیشگیری های محوطه سازی ایجاد کردیم که برای مقابله با طوفانها طراحی شده بود.
این یک پروژه فدرال است. بودجه بسیار خوب بود و همچنین تیم بزرگی که متشکل از معماران منظر، معماران و مهندسان بود، در اختیار داشتیم. این یکی از آن پروژه هایی بود که در آن می توان تک تک اجزایی که باید در طراحی باشد را مشاهده کرد.
اولگا آنگویرا: می‌خواستم چند پروژه را اضافه کنم که فکر می‌کنم موفق بوده اند. یکی از آنها قبل از طوفان ماریا، پارک خطی در بایامون بود. رودخانه بایامون از کوهها شروع می شود و تا شمال می رود و در سمت شمال جزیره به اقیانوس می پیوندد. رودخانه، مدتها پیش در آن جاری بود و برخی از مناطق شهری را آب گرفت. پروژه ای در پارک خطی که شاید شش یا هفت مایل در امتداد رودخانه می گذرد، توسعه یافت.
با طوفانهای اخیر که آب زیادی به ارمغان آورد، آن پروژه ثابت کرد که کار می‌کند و این زیرساخت سبز است؛ زیرا شما این پارک واقعاً طولانی را دارید که به مردم اجازه می‌دهد، ورزش کنند. مردم می دوند، راه می روند، دوچرخه سواری می کنند و مسیرهای جداگانه ای دارند. در طول راه چند کیوسک وجود دارد و هنگامی که رودخانه شروع به بالا رفتن می کند، پارک به گونه ای طراحی شده است که از نظر توپوگرافی، بالاتر می‌رود؛ بنابراین از شهر و ساکنان نزدیک رودخانه در برابر سیل محافظت می کند.
علاوه بر این پروژه، چیزی که به آن Hub Urban گفته می‌شود، نیز وجود دارد. این یک پروژه خصوصی در هاتو ری در مرکز شهر سان خوان است و پروژه ای است که توسط Banco Popular، یکی از بزرگترین بانکهای اینجا در پورتوریکو حمایت مالی شده است. معمار منظر فقید، ویلما بلانکو در آن پروژه کار کرد. این یک پارک و میدان شهری است و مناطق شهری زیادی دارد، اما با سیستم باغهای بارانی کار می کند و آب باران در آن جذب می شود. من معتقدم که این پروژه به مدیریت آب طوفان در آن منطقه کمک کرده که قبلاً در آنجا بسیار سیل می آمد.
همچنین دو بام سبز در پورتوریکو وجود دارد. اولین کار توسط ویلما بلانکو نیز در هنرستان موسیقی در میرامار انجام شد. بام سبز در بالای پشت بام یک پارکینگ زمانی که مدرسه در حال بازسازی و توسعه بود، انجام شد.
میدان بزرگی است و درختان زیادی دارد. یک آمفی تئاتر مشرف به ساحل کوندادو وجود دارد که دانش آموزان می‌توانند در آنجا بازی کرده و کنسرت برگزار کنند. بنابراین منطقه بسیار خوبی است و با ایده های زیادی مواجه شد، برای ارائه منظره از خلیج، آن سقف پارکینگ را زیبا جلوه داده شد. ایده جمع آوری مقداری از آب باران از طریق سقف اصلی وجود داشت و من معتقدم که آنها یک مخزن دارند که آب را بازیافت می‌کند.
ادموندو کولون ایزکویردو، روی بام سبز در ساختمان Cuartel de Ballajá، یک ساختمان تاریخی در Old San Juan کار کرد. او این بام سبز را طراحی کرد که دارای پنلهای خورشیدی است تا انرژی را برای ساختمان جمع آوری کند، اما بام سبز نه تنها به عنوان راهی برای مقابله با دمای ساختمان بود، بلکه نفوذناپذیری سقف را نیز در پی داشت. یک اکوسیستم و زیستگاه کامل در طبقه بالا ایجاد شده است. شما پرندگان و زنبورهای عسل دارید و حوض هایی با ماهی وجود دارد. افرادی که در آنجا کار می‌کنند متولیان باغ هستند و در طبقه بالا باغ سبزی دارند.
پروژه هایی مانند این، پروژه هایی هستند که ما باید به نمایش و تبلیغ آنها ادامه دهیم تا مردم آنها را بشناسند. آنها فقط برای زیبا کردن محیط به وجود نیامده اند، بلکه عملکردهای دیگری نیز دارند که بسیار مهم هستند.
به طور کلی، چه مداخلاتی در این نقطه بیشترین ارزش را برای پورتوریکو به همراه خواهد داشت؟
مولینا ماچارگو: ما پروژه های زیادی داریم که می توانیم در پورتوریکو انجام دهیم، به ویژه در معماری منظر، برای بهبود کیفیت زندگی و رفاه محیطی. به طور مثال، به ما اطلاع داده شده است که باید این محل دفن زباله را ببندیم، سپس باید محل دفن زباله دیگری را ببندیم زیرا ظرفیت آن حداکثر است. اما ما هیچ کاری به طور خاص برای مقابله با همه آن محل های دفن زباله انجام نداده ایم تا با آن فعالیت اقتصادی بسازیم. همانطور که در مکانهای دیگر در سراسر جهان انجام داده اند تا بتوانیم از آن مشکل، به نفع خود استفاده کنیم.
اولگا آنگویرا: فکر می‌کنم کار با رودخانه ها بسیار مهم است زیرا این رویداد آخر، فیونا، ما را واقعاً از تعداد رودخانه های ما و مشکلی که هنگام ساختن در نزدیکی رودخانه یا تغییر مسیر رودخانه برای ساخت و ساز ایجاد می‌شود، آگاه کرد. این اتفاق ادامه خواهد داشت. رودخانه همیشه می‌خواهد به شکل و فرم و مسیر اصلی خود بازگردد.
این چیزی است که در مورد فیونا اتفاق افتاد. رودخانه ها فقط به راه خود رفتند و ما در مسیر آنها بودیم، در واقع انسانها سر راهشان بودند. ساخت و ساز در راه آنها بود. در حال حاضر، وقتی با مردم صحبت می‌کنید، «رودخانه ها دشمن هستند» نه، آنها دشمن نیستند. ما دشمن هستیم ما کسانی هستیم که مسیر آنها را تغییر دادیم.
در مقیاس کوچکتر، فکر می کنم پارکینگها مساله دیگری است که باید دوباره طراحی شود، زیرا حتی اگر کدی در اینجا وجود دارد که شما را ملزم می‌کند که درختان زیادی برای این همه جای پارک داشته باشید، این اتفاق نمی‌افتد. آنها هیچ درختی ندارند، یا اگر درخت دارند، واقعاً درختان کوچکی هستند و این کار نمی کند.
همچنین ما امواج گرمای زیادی داشته ایم، ما درختی نداریم که از ما محافظت کند! بنابراین، در مقیاس کوچکتر، فکر می‌کنم اگر به همه این پارکینگها برگردیم و شروع به کار کنیم و درختها را اضافه کنیم و با باغهای بارانی در پارکینگها کار کنیم، کم کم تفاوت بزرگی ایجاد خواهد شد. این موضوع آنقدرها هم پیچیده نیست.
چه مسائل دیگری وجود دارد که بهتر است معماران منظر بدانند؟
مولینا ماچارگو: یکی از مشکلات عمده ما در حال حاضر شبکه برق ما است. ما قبلاً پروژه هایی داشتیم که قبل از تولدمان کار می کردند، مانند نیروگاه های برق آبی که قبلاً داشتیم و اکنون به آنها نیاز داریم. ما آب داریم، چرا نمی‌توانیم آن پروژه ها را دوباره فعال کنیم تا بتوانیم در نحوه برخورد با نیروی الکتریکی خود به جلو حرکت کنیم؟ این ادامه دارد؛ هر روز برق در خانه شما قطع می شود، برق در خانه من قطع می شود. و ما هر روز از آن عبور می کنیم.
یانیک لی فومرو: من فکر می‌کنم برای معماران منظر که اهل پورتوریکو نیستند، مهم است که در تماس باشند و درباره وضعیت سیاسی کنونی پورتوریکو با ایالات متحده تحقیق کنند و بدانند. من فکر می‌کنم این اولین چیز است، زیرا بسیاری از موضوعاتی که امروز پوشش می‌دهیم، واقعاً به نحوه ارتباط ما یا استقلالی که داریم یا خودمختاری که نداریم، مرتبط هستند. ما هنوز در یک رابطه استعماری با ایالات متحده هستیم. در تاریخ پورتوریکو، ما همیشه طوفان داشته ایم. تمام مشکلاتی که می‌بینیم به نحوه توسعه زیرساختها در جزیره و نحوه عملکرد ما از آن نقطه به بعد مربوط می شود.
مولینا ماچارگو: شرایط ما استعماری است و من فقط برای خودم صحبت می‌کنم، از این شرایط متنفرم. من در استعمار بودن را دوست ندارم و در عین حال، به دلیل اینکه ما در یک ایالت استعماری هستیم، به عنوان جزیره ای در ایالات متحده، بودجه فدرال برای آموزش دریافت می‌کنیم.
من فکر می کنم که یکی از این بودجه ها باید به پروژه هایی برای معماری منظر اختصاص داده شود. ما می‌توانیم یک سری چیزهایی را که باید در جزیره اصلاح شوند، درست کنیم. اگر ما یک صندوق فدرال دریافت کنیم که فقط برای معماران منظر باشد تا بتوانند پروژه‌های مختلفی را پیشنهاد کنند و سپس آنها دنبال و ساخته شوند، آن وقت می‌توانیم پیش برویم.
