استراتژیهای بازسازی شهری موضوعاتی گسترده و پیچیده، با تنوع بسیار هستند. این مطلب به موضوع احیاء شهری در محله های مسکونی با رویکرد تخریب و حاشیه نشینی پرداخته است. هنگام صحبت از احیاء شهری، یک فضای عمومی تخریب شده می تواند به عنوان نمونه آزمایشی برای طراحی معرفی شود و اجازه می دهد تحقیقات و تجربیات با هدف ساخت کیفیت جدید زندگی در مسکن، فضاها، روابط، محیط و تعاملات اجتماعی گسترش پیدا کند.
روند بازسازی مناطق عمومی مسکونی راه حل خود را با ایجاد یک دسترسی به فضای عمومی پیدا می کنند. امروزه بسیاری از این فضاهای باز را در مناطقی که از سکونت خالی شده، نیمه کاره رها شده، تخریب شده یا ناامن هستند، می توان یافت. صرف نظر از موقعیت آنها، اگر یکی از آنها دید منظرین بگیرد، قطعاً فرصتی برای شروع تغییری جدید می شوند. این 10 استراژی در طراحی و پروژه ها مدارکی برای تصدیق تجدید حیات شهری هستند.
گوناگونی
گوناگونی یعنی طراحی محیط موجود به گونه ای انجام شود که برای شهروندان به راحتی قابل تشخیص باشد و فضاهایی با عملکردها و کاربری هایی خوانا و تمیز فراهم شود. انجام این کار مستلزم آن است که هر فضای باز از نظر رویه، سلسله مراتب و خوانایی تعریف شود.
تغییر دادن
تغییر دادن یک فضا شامل استفاده از متریال های موجود برای ساخت چیزی جدید که محل را مجدد تعریف کند، می شود. تغییر را می توانیم در پروژه ای مثل The King’s Cross Pond Club ببینیم، جایی که فضای ناشناخته و بلااستفاده عمومی به عنوان یک زمین بازی و استخر دوباره طراحی شده است.
مکان یابی
برای تشویق همبستگی اجتماع، گاهی لازم است قلب یک محله از ابتدا طراحی شود. این استراتژی را مکان یابی می نامیم که با متمرکز شدن گروههای مختلف جامعه در یک فضا، می تواند برای هرکدام ویژگیهای خاص و منحصربفردی را ارائه دهد.
متراکم کردن
تراکم یک فضا، افزایش جمعیت از طریق ساختمانهای جدید است. این استراتژی می تواند شامل مسکن و خدمات اجتماعی باشد که موجب رشد اقتصاد، فراهم ساختن یک زندگی با کیفیت و ارائه دهنده فعالیتها است.
ساختارشکنی
ساختارشکنی رویکرد مقابل تراکم است که با از بین بردن اجزای ساختمانها، یک فضای باز مناسب برای استفاده عمومی که قبلاً در آنجا وجود نداشته را ایجاد می کند. یک نمونه فوق العاده این استراتژی – که کل معماری منظر پست مدرن را به وجود آورد – پارک مرکزی نیویورک است.
اتصال مجدد
اتصال یک فضا به معنای ترمیم اتصالات بین قسمتهای مختلف شهر است که قبلاً ساختار جدا داشته اند یا زیرساختهایی است که یک برش واقعی برای بافت شهری ساخته اند. نگاه کردن به این اتصالات با دیدگاه بازآفرینی شهری می تواند از این موانع یک پل ارتباطی برای شهر بسازد. یک نمونه عالی از این نمونه، های لاین نیویورک است؛ یک پارک خطی به طول 1.45 مایل در منهتن نیویورک که پروژه های بسیاری از آن الهام گرفته اند.
سازماندهی مجدد
بسیاری از ساختمانهای شهری در موقعیتهایی جدا از هم طراحی و اجرا شده اند، در نتیجه هیچ ارتباطی با یکدیگر ندارند؛ در نتیجه بافت شهر دچار هرج و مرج می شود و نیاز به بازیابی تعادل از دست رفته را ایجاب می کند.
مراجعه به بستر
هر مکانی برای خود ماموریتی دارد که عمدتاً توسط طراحی منظر اطراف آن تعیین می شود. این غلط است که فکر کنیم فضاها می توانند با همه چیز خود را وفق دهند. مطالعه علم منظر و فهمیدن مختصات مکان کمک می کند که هر پروژه با بستری که در آن ساخته می شود به درستی یکی شود. پروژه می تواند کنار دریا، رودخانه، حومه شهر و … باشد.
رشد منظر
اقامتگاه های عمومی می توانند ارتباط گسترده تری با شهر و محیط اطراف آن ایجاد کنند. این مناطق می توانند به واسطه مکانهای نیمه حومه نشین و تراکم تدریجی حجم ساختمانهایشان، به عنوان فیلتر بین بافت شهری و محیط طبیعی اطراف عمل کنند.
معنای جدید بخشیدن
اغلب اوقات، احیاء شهری از ما می خواهد تا یک فضا را بازنویسی کنیم زیرا از نظر فرم و استفاده دیگر مناسب نیست. یک پروژه منظر می تواند شکلی با معنای جدید به محل های قدیمی بدهد و بدون ارتباط با گذشته، نشانی از یک آینده روشن بدهد. برای بازگرداندن شان و معنا به فضاهای عمومی از معماران منظر خواستند تا یک فضا برای ملاقات های اجتماعی و مناسبتهای روزانه ایجاد کنند. که با هویت جدید و قابل تشخیص باشد. آنها نیز پروژه باغ شارلوت را پیاده کردند.
فضاهای عمومی یک عنصر حیاتی در منظر شهری هستند. برای مدت زمان زیادی، این فضاها در برنامه ریزیهای مدرن در نظر گرفته نشده اند اما همانطور که در این مثالها دیدیم، ارزشمندی آنها به دفعات ثابت شده است. پارک خطی نیویورک گواه این اتصال مجدد با شهر است. پارک سوپرکیلن در کوپنهاگ نشان می دهد که چطور یک میدان شهری می تواند یک فضای ملاقات شود. اینها فقط نمونه هایی از استراتژیهای احیاء کننده فضاهای شهری هستند.
منبع: +
