محله Barri del Castell در Malgrat de Mar – شهر کوچک ساحلی در ایالت بارسلونا – واقع شده است. این محله متعلق به ناحیه Maresme است و قریب به ۱۸۵۰۰ نفر در آن زندگی می کنند. مکانی که پروژه در آن واقع شده است، در زمینهای زراعی سابق ساخته شده و به حوزه رشد شهری برنامه ریزی نشده ای مبدل گشته بود. نیازهای محله در طی ۲۵ سال اخیر تغییر کرده است و توسط شورای شهر مورد توجه قرار گرفته است. عناصری که Barri del Castell را از بقیه شهر متمایز می کند، منشاء آن، مسائل اقتصادی و پایگاه اجتماعی و مسلماً توپوگرافی آن است. ناحیه مذکور نزدیک مرکز شهر، بین شیب تند تپه کاستل به سمت جنوب شرق و رود سنت جنیس به سمت شمال شرق واقع شده است. این حصارهای طبیعی، استخوان بندی شهر را منقطع می کند. نابرابریهای اجتماعی نتیجه ورود مهاجرانی است که در این پهنه در دهه های ۱۹۵۰ تا ۱۹۷۰ مستقر شدند.
هر دو سر محله، مطابق برنامه ریزی شهری عمومی این شهر به عنوان دو محل عملیاتی برای بهسازی شهری تشخیص داده شده است. این امر به این خاطر است که دو محل مشخص شده بیش از همه مکانها مورد غفلت واقع شده اند. با وجود احیای بافت شهری و ساختمانها و کاهش نابرابریهای اجتماعی، محله باری دل کاستل هنوز نیازمند راه حلی بود تا به بخشی یکپارچه از شهر تبدیل شود.
تجدیدحیات محله؛ هدف کلی از مداخله
در سال ۲۰۰۹، موسسه معماری و شهرسازی Territori24 در بدنه پروژه دیگری در مورد فضاهای شهری عمومی و دسترسی آن برای همه بخشهای جمعیتی شروع به تحقیق کرد. آنها کارگاهی با ساکنان محلی تشکیل دادند و ثابت کردند که خیابانهای محله Barri del Castell می توانند تبدیل به مکانهایی شوند که در آن گره های اجتماعی قادر به بازسازی باشند. در نتیجه مشارکت با ساکنان محلی، طراحان این فرصت را داشتند تا نیازها و کاستی های محله را کشف کنند. نتیجه این بود که بر مشکلات دسترسی و کیفیت فضاهای عمومی تمرکز شود. خیابان می بایستی به وسیله عناصر شهری، علامت گذاری و راهنمای معابر و آرایشی از نرده ها، نیمکتها و درختان به یک میدان شهری تبدیل می شد و معابر را از ترافیک بیش از حد رها می ساخت.
هدف اصلی پروژه، دگرگونی چهار خیابان و تبدیل آنها به فضاهایی پیاده محور است. طراحان می خواهند وضعیت دسترسی و کیفیت فضاهای عمومی را از طریق ایجاد منطقه ای که تحرک عابر پیاده با تحرک وسایل نقلیه کامل می شود، بهبود بخشند.
جهت بهبود شرایط دسترسی کالبدی محدوده و اینکه کاهش فضای معابر برای وسایل نقلیه و آمیختن آن با نرده ها اهمیت دارد و تضمین اینکه قوانین حاکم بر جریانات خیابان به وسیله نشانه گذاری محدوده برای عابر پیاده و وسایل نقلیه، از طریق سیستم علامت گذاری خاص با رنگ سفید ضد لغزش، به سادگی قابل فهم است؛ خطوط سفید موازی محدوده های عابر پیاده را مشخص می کند و خطوط زرد نشان دهنده مسیرهای ماشین رو و محل هایی است که پارک کردن ممنوع است.
به علت بحرانهای اقتصادی، این مداخلات نبایستی گران تمام می شدند. طراحان باید راهی پیدا می کردند تا هزینه ها را کاهش دهند. همراه با گروه La Petita dimensio، آنها مفهوم طراحی خیابانی که خوانش جدیدی از فضا تنها با استفاده از عناصر ضروری یا جانشینی آنها با رنگ را توسعه دادند. برای مثال، برای مجبور کردن اتومبیلها جهت کاهش سرعت، آنها مسیری در میان معبری پر پیچ و خم تعیین کردند که توسط خط کشی عابر پیاده با طولهای مختلف، بر سطوح منحصربفرد آن تاکید می کند.
هنر خیابانی و طراحی
مجموعه ای گرافیکی بر مبنای الگوی برگها طراحی شده و عنصری مشخص در خیابانها را تشکیل می دهد. این عناصر کف زمین ترسیم شده اند و فرش سفیدی از برگها را تشکیل می دهد که سایه درختان را یادآور می شود. برای دستیابی پایدار و مداوم با فضا، کفسازی زبری طراحی کردند که وجه تمایز واضحی بین کاربردهای مختلف خیابان مثل گردش عابران پیاده و وسایل نقلیه، پارک کردن و … قائل نمی شود. در این مجموعه خیابانی نامتقارن با سطحی واحد و شاهراهی خارج از مرکز برای وسایل نقلیه فراهم شده و علاوه بر این، نقاط توقفی جهت تشویق ارتباط بین همسایگان نیز استقرار یافته اند.
جلسات مشارکتی همراه با ساکنین محلی نیاز به نگهداشت فضاهایی برای پارک کردن را آشکار کرد؛ بنابراین طراحان تصمیم گرفتند سه عدد پارکینگ را در هر خیابان بسازند. جای گیری آنها، طبق مطالعات، پاسخگوی ورودیهای خانه های موجود و راههای ورودی آینده است. این پروژه همچنین میدانهای بتنی کوچکی را در خیابانها به عنوان مکانهایی برای استراحت و عناصری از این میدانها را به عنوان مکانهای تلاقی و برخورد در هم می آمیزد.
پوشش گیاهی و تجهیزاتی که باعث لذتبخش تر شدن فضا می شوند
پوشش گیاهی و مبلمان شهری نیز در پروژه مطرح هستند. خیابانها با درختان همیشه سبز مشجر گشته که به دلیل موقعیت شان به عنوان عناصر سایه انداز از آنها استفاده نشده است. طراحان علاوه بر نیمکتهای مدور بتنی در امتداد طول خیابان، سطلهای جمع آوری کاغذ باطله را نیز طرح ریزی کردند. از این عناصر به جای موانع معمول جهت جلوگیری از ترافیک بیش از حد استفاده می شود. با شیب مفروض بین ۱۴ تا ۲۰ درصد، طراحان درباره قسمتهایی از نرده های متصل به نمای ساختمان اندیشیدند تا پیاده روی در خیابان را تسهیل کنند.
این طراحی مثال خوبی است از اینکه چگونه خلاقیت می تواند هزینه ها را کاهش دهد. ساکنین محلی به طور فعال در تشریح مسائل و راه حلها مشارکت داشته اند. این پروژه شامل عناصر زائد نمی شود و آنها را با کارکردهایی مثل موانع ترافیکی همانند نیمکت یا نقاشیهایی به مثابه مرز و حدود ترکیب می کند. مطمئناً، مشارکت با ساکنین محلی در این پروژه یکی از چیزهایی است که باعث موفقیت آن شده است.
منبع: +
