پارک Teardrop جزئیات بسیار و درس قابل توجهی در طراحی منظر را ارائه می کند که در آن مسائل مهم فیزیکی، پایداری، تمایز فضایی، برنامه ریزی و سیرکولاسیون را با موفقیت با هم ادغام شده اند. این پروژه نشان می دهد که چگونه یک طراحی فکر شده می تواند فضا، کاراکتر و زندگی را حتی به یک مکان کوچک، صاف و بدون ویژگی وارد نماید. راه حل موفقیت آمیز در برابر چالشهای سایت، این پروژه را تبدیل به نمونه ای عالی از معماری منظر معاصر کرده است. این پارک عمومی با بیش از ۷۰۰۰ مترمربع مساحت که توسط شرکت همکاران مایکل ونکن والکنبورگ (Michael Van Valkenburgh) طراحی و بر روی زمین مصنوعی قرار گرفته که در دهه ۱۹۸۰ با پر کردن بخشی از رودخانه هادسون با مواد بی اثری که برای ساختن مرکز تجارت جهانی استخراج شده بودند، به وجود آمده است. این سایت توسط ساختمانهای مسکونی بلند مرتبه احاطه شده و در منطقه پایین منهتن به نام Battery Park City واقع شده است.
بازدید از پارک Teardrop
با بازدید از سایت، احساس خواهید کرد که این فضا چیز بسیار ویژه ای ارائه می دهد. سایت به خودی خود هیچ ویژگی منظرین جالبی ندارد و شگفتی زمانی اتفاق می افتد که شما متوجه می شوید طراحی می تواند چنین جو خاصی ایجاد کند.
مواد طبیعی وسیله ای برای ایجاد کاراکتر
در مقیاس وسیع، پارک به طور فضایی توسط دیواری عظیم از سنگ کبود که تقریباً در وسط قرار دارد، به دو قسمت تقسیم می شود. سمت شمالی پارک، آفتابگیرترین بخش پارک شامل چمن مورب به سمت جنوب است و در جنوب دیوار، یک سری از مسیرهای عجیب و غریب، زمینهای بازی را احاطه کرده اند. دیوار سنگی دارای یک سیستم است که آب را در امتداد نما به صورت قطره ای به حرکت در می آورد و در طول زمستان، مجسمه های یخی خیره کننده ای ایجاد می کند و در نتیجه تجربه ای دراماتیک (نمایشی) نیز به پارک اضافه می کند. قبل از باز شدن پارک در سال ۲۰۰۴، این منطقه خالی، بدون هیچ گونه ویژگی طبیعی بود. منظر باید از یک سطح مسطح و تخلیه شده ایجاد می شد و کاراکتر محل بایستی با ایجاد شرایط جدید و استفاده از مواد جدید استخراج می شد.
آوردن مواد جدید به یک سایت به معنای انتقال حال و هوای منظر اصلی آن است. به عنوان مثال، ویژگیهای سنگهای عظیم که عناصر شخصیت دهنده به پارک هستند، زمین شناسی منطقه Catskills در شمال نیویورک را به یاد می آورند. سنگها در اشکال مختلف حضور دارند؛ تخته سنگ در زمین بازی، صفحات سنگ کبود بسیار بزرگ که دیوار سنگی را تشکیل می دهند و بخشهایی که در کنار چمن انباشته شده اند. همه اینها بدون تلاش برای تقلید از طبیعت یا بازسازی یک منظره طبیعی استفاده می شوند.
هنرمندان انبوهی از بلوکهای سنگی به نام “بخشهای زمین شناسی”، که در قسمت شرقی چمن قرار دارند را به صورت یک چیدمان ایجاد کردند. سنگ نیز به عنوان یک عنصر اصلی این ترکیب برای پیوند مناطق مختلف پارک استفاده شده است. سنگ در این منطقه شامل تخته سنگهای بزرگ است که برای ایجاد حالتهای نمایش آب با سطوح جالب مواج و جلوه های آب استفاده شده است.
پیوند پارک به شهر و چشم اندازی وسیع
استفاده از سنگ در پارک Teardrop مناسب به نظر می رسد، زیرا این فضای جدید را با منظر وسیع تر منطقه و همچنین با دیگر فضاهای شهری مشخص در شهر پیوند می دهد. این فضا با استفاده از یک عنصر که به طور کلی برای همه پارکها در شهر رایج است، روایت خود را خلق می کند.
سنگهای دگرگونی بزرگ که در Central Park به عنوان نشانه مطرح هستند، یکی از مهمترین عناصر قابل تشخیص این مکان مشهور در شهر نیویورک هستند. دیوار سنگ کبود واقع در پارک Teardrop نیز واجد این ویژگی است. یکی دیگر از عناصر که این پارک را به دیگر فضاهای عمومی در شهر پیوند می دهد، انتخاب مبلمان و مصالح کف است. نیمکتهای سبز منحنی “نمایشگاه جهانی”، کفسازی بتنی و حتی سطلهای زباله دیده شده در اینجا مشابه موارد استفاده شده در بسیاری از فضاهای عمومی در سراسر شهر است.
پایداری به عنوان یک اصل نظارتی
حتی اهداف پایداری سختگیرانه نیز برای شخصیت پارک سودآور بوده اند. پارک Teardrop برای رسیدن به یک سطح بسیار بالایی از پایداری طراحی شده است. هر جنبه ای از طراحی با هدف برآورده کردن معیارهای سختگیرانه پایداری انجام شده است. نیازهای زیست محیطی ایجاب می کند که ۵۰ درصد از تمام مواد مورد استفاده در سایت از فاصله حداکثر ۵۰۰ مایلی سایت تهیه شده باشد (به طوری که اطمینان حاصل شود سنگ مورد استفاده از کاراکتر های منطقه بوده) و حداقل ۵۰ درصد از مواد نیز شامل مواد بازیافت شده باشند.
شیوه های نگهداری پارک نیز شامل مسائل پایداری می شوند. به عنوان مثال، آب طوفان در مخازن زیر دیوار سنگ کبود جمع آوری و برای آبیاری استفاده می شود، و آبهای سطحی از ساختمانهای اطراف نیز در منظر پارک مورد استفاده قرار می گیرد. یکی دیگر از الزامات نگهداری پارک، حفظ منظر نرم بدون استفاده از هیچگونه کود، مواد شیمیایی یا کنترل آفات شیمیایی است، زیرا پارک توسط کودکان در تمام سنین استفاده می شود.
تامین محصوریت با طبیعت
در محیط های شهری، ارتباط بین مردم و طبیعت اغلب به تجربه آنها در پارکهای شهری محدود می شود؛ جایی که آنها می توانند تغییرات مواد طبیعی و فصلها در منظر را مشاهده کنند. در پارک Teardrop، خیال طبیعت، راه فراری فراهم می کند و ذهن کاربران را به دور از شهر و ساختمانهای اطراف می برد. کاشت عریضی که اطراف پارک را در برگرفته است نیز نقشی اساسی در اضافه کردن رمز و راز و فرصت برای اکتشاف دارد. زمینهای بازی، به استثنای یک سرسره بلند در گودال شن و ماسه، مانند تجهیزات معمول بازی در پارکها نیستند، اما در عوض کودکان را دعوت می کنند تا مواد طبیعی مانند شن، خاک، آب، چوب، سنگ و گیاهان را تجربه کنند. در گوشه جنوب غربی چمن، یک مرداب مینیاتوری که به طور کامل توسط درختان و درختچه ها احاطه شده است، محیطی بی عیب و صمیمی را برای بچه ها جهت تعامل با طبیعت فراهم می کند.
کاشت در پارک Teardrop
کاشت نه تنها صمیمیت را فراهم می کند، بلکه باعث ایجاد یک فضای دراماتیک با گیاهانی می شود که جلوه های تغییر فصلی را افزایش می دهند. در واقع، بسیاری از گونه های مورد استفاده در پارک، رنگهای پاییزی خیره کننده ای به وجود می آورند.
تمایز فضایی دقیق
پارک Teardrop از طریق تنوع توپوگرافی، فضاهای مختلفی با عملکرد و کاراکتر خاص خود ایجاد می کند. چمن مورب باز به نظر می رسد، در حالی که زمین بازی محافظت شده هستند. دیدهایی که در پارک گنجانده شده اند، خیره کننده هستند و از طریق عمق به فضایی دراماتیک دست پیدا می کند.
احساس فضا
طراحی باعث شده تا این پارک بسیار بزرگتر از آنچه که هست به نظر برسد و دیوار سنگی، با ارتفاع زیاد و حضور جسورانه اش به تقویت این اثر کمک می کند. منظره چمن از داخل تونل بتنی که از دیوار سنگی بریده شده است نیز باعث می شود که پارک بسیار بزرگتر دیده شود. با تمایز فضا به شیوه ای هوشمندانه، این پارک برای مردم در تمام سنین جذاب است. اگر یک مکان استفاده شود، حتی اگر جدید باشد، به تدریج دارای شخصیت خواهد شد. مردم با حضور خود، به هویت و شخصیت یک مکان کمک می کنند.
پارک Teardrop نشان می دهد که چطور یک فضا با کارکرد خوب و دوست داشتنی را می توان حتی در فضای غیردوستانه ایجاد کرد. این پروژه نمونه قابل توجهی از چگونگی استفاده از موقعیت دشوار با بهره بردن از محدودیتهای یک سایت برای هماهنگ سازی با برنامه پارک است. به عنوان مثال، میزان تابش خورشید محلی موقعیت قرارگیری و اندازه چمن را تعیین کرده است.
زمینهای بازی در مناطق سایه دار و محافظت شده در برابر باد قرار گرفته اند. پنل های خورشیدی (Heliostats) در بالای ساختمانهای مجاور نصب شده اند تا علاوه بر ذخیره انرژی منعکس کننده نور خورشید به پارک باشند و در جاهایی که ارتفاع ساختمان دستیابی به نور مناسب برای رشد چمن را کم می کند، راهکار خلاقانه ای باشند. پروژه ایجاد پارک Teardrop با چالشهای بسیار رایج در حرفه معماری منظر مواجه است، به ویژه هنگامی که در مناطق شهری کار صورت می گیرد. مسائل سایه، باد و آب در اینجا به صورت موفقیت آمیز حل شده اند و منجر به یک پروژه قابل توجه و یک نمونه فوق العاده از طراحی موفق پارک و ساخت مکان در یک شهر بزرگ شده است.
منبع:+
