کارخانه آبجوسازی سورلی در Minneapolis فقط یک فضا برای تهیه آبجو نیست؛ این فضا به دلیل دارا بودن محیطی شگفت انگیز جشنواره ای در فضای صنعتی در حال کار، زمینه فعالیتهای فرهنگی را نیز ایجاد کرده است.
کارخانه آبجوسازی سورلی
فضای فرسوده و صنعتی بیرونی پروژه، توجه هیئت داوران جایزه AIA Minnesota را به خود جلب کرد. این پروژه تقریباً مسیر خود را به طراحی یک فضای جمعی باز کرده است. به علاوه در عین تبدیل شدن به یک برند در زمان حال، روی خواسته های آینده نیز تمرکز می کند.
یک مفهوم چند مکانی
شرکت آبجوسازی سورلی در نزدیکی مرکز بروکلین به نهایت توانایی تولید خود رسیده بود و برای تامین نیاز مصرف کنندگان در سال ۲۰۱۱ تقلا می کرد. راه حل، کارخانه ای جدید بود که نه تنها نیاز محلی را برآورده می کرد، بلکه پاسخگوی گردشگران بین المللی و علاقه مندان به آبجو نیز بود. این امکانات بر اساس مفهوم چند مکانی (شبیه به معادن سنگ در سن دیگو و شراب سازی اشتیگل در اتریش) طراحی شده است که در آن مصرف کنندگان می توانند فرآیند تولید آبجو را مشاهده کنند و همچنین از محصول نهایی در سایت لذت ببرند. اما در ابتدا سورلی مجبور به غلبه بر یک مانع بزرگ بود؛ قانون ایالت متحده ساخت، فروش و سرو کردن آبجو را در همان سایت ممنوع می کرد. اعتراضات بالا گرفت، قانون اصلاح شد و “لایحه قانونی فروش مشروبات” یا “لایحه سورلی” به اجرا درآمد.
حق اتصال
محل جدید کارخانه نقش مهمی ایفا کرد، مزایای سایت را بهبود بخشید و چالش های خاصی را به سودآوری تبدیل کرد. آبجوسازی سورلی، واقع در محوطه شهرهای دوقلو در نزدیکی دانشگاه مینسوتا، از طریق یک شبکه حمل و نقل بسیار عالی سبک ریلی و بزرگراههای محلی به دیگر نقاط شهر متصل شده که عرضه، حمل و نقل و بازدید را آسان می کند.
یک پروژه احیاء کننده سبز به سوی آینده ای پایدار
این سایت ۸.۳ هکتاری شامل هفت قطعه جداگانه از زمینی است که توسط شهرداریهای municipalities و St. Paul تقسیم شده است، به این معنی که قوانین و قواعد مختلفی باید مورد توجه قرار می گرفت. به علاوه این زمین یک سایت کشتزاری بود که پیش از این بسیاری از صنایع را در بر داشت که آخرین آنها یک کارخانه فرآوری سیب زمینی بود. این به این معنی است که پارک صنعتی باید دوباره پر می شد، به خصوص از آنجا که گاز خطرناک متان در حال خارج شدن از خاک بود.
معماری در معرض دید
هدف ساخت مجموعه با الهام از باغهای آبجو آلمانی، این بود که بازدیدکنندگان را با فرآیند ساخت آبجو آشنا کند، در حالی که تجربه ای جمعی، سرگرم کننده، قابل دسترس و ایمن را در عین حال که نیازهای تولیدی از یک آبجوسازی پیشرفته را رعایت می کرد، تامین کند. این سایت شامل یک آبجوسازی، باغ آبجو، سالن آبجو، سالن آبجو خصوصی و ناهار خوری است.
این ساختمان به گونه ای طراحی شده است که باریک و شبیه ماشینی دمنده باشد. این روش در معرض گذاشتن زمخت کارخانه سورلی به نحوی است که چیزی که واقعاً هست را به نمایش می گذارد و به زیبایی به نفع آن کار می کند.
فضای بیرونی با پانلهای فولادی موجدار و چوب سرو قرمز غربی، با سقفهای کم عمق و خط بام تخت که باعث می شود فضا زیبا و مدرن به نظر آید، پوشیده شده است. همانطور که استیون دویر (Steven Dwyer)، طراح اصلی AIA، توضیح می دهد: «بازدیدکنندگان قبل از ورود به ساختمان، از یک حلقه آتش بزرگ و یک طرح آبی به عنوان پیش غذای بصری و شنیداری عبور می کنند.»
کفسازی آجری بازدیدکنندگان را از پلازای ورودی به قلب مجموعه هدایت می کند. در ورودی به خانه آبجو، افراد با «معبد آبجو» روبرو می شوند؛ ردیفی از کانالهای نگهداری مخازن که الگوی آن با اضافه شدن بیشتر قرقره ها در آینده تاثیرگذارتر خواهد بود.
ساختمان سه طبقه در دیواره های شیشه ای از کف تا سقف محصور شده و فرآیند فرآوری آبجو را کاملاً شفاف و قابل دیدن نموده است. برخلاف چشم اندازهای محبوب فضاهای صنعتی، سقفهای بلند، پنجره های سرتاسری در ارتفاع بالا و دستگاه های لوله های سقفی این مناطق را نورانی و وهم آلود می کنند. فضای داخلی در رنگهای قرمز، طلایی و مشکی از نام تجاری سورلی پوشیده شده است.
ایجاد لبه با بازیافت خلاق
افراد سپس به یک سالن باز آبجو هدایت می شوند. فلز سیاه و چوب سدر در سراسر سالن آبجو استفاده شده اند. سالن توسط کارخانه آبجو، باغ آبجو و عرشه، آمفی تئاتر و فضایی آزاد، در کنج قرار گرفته است. میز غذای رسمی رستوران آبجو (Brewer)، از سطح بالا بر سالن، پیش کار، اتفاقات و محدوده بار مشرف است. یک عرشه مجاور در کنار باغ به عنوان فضای تعاملی کار می کند.
معماران HGA و طراحان داخلی، مواد فرسوده را به عناصر نوآورانه تبدیل می کنند که برای این آبجوسازی لبه ای ایجاد می کند. دال های بتنی اکسپوز به عنوان دیواره های نگهدارنده شکل گرفتند. فولاد، شیشه و چوب بازیافت شده از درختان به میز و پانلهای فلزی تبدیل شده و بطریهای پلاستیکی بازیافت شده تبدیل به صندلی شدند.
بکارگیری منظر به عنوان خالق عناصر شگفت آور
باغ آبجو با مجموعه ای از دیوارهای گابیون و حجاری متراکم از چوبهای سدر قرمز احاطه شده است که می تواند به سه بخش کوچکتر تقسیم شود و به بازدیدکنندگان امکان می دهد چندین انتخاب را با توجه به خلق و خوی خود داشته باشند. بیشه، همانطور که از اسم آن پیداست، یک جنگل از درختان لالکی و توت در اطراف منطقه انعطاف پذیر برای نشستن به دور گودال آتش است. این فضا یادآور یک اردوگاه است.
این باغ از اشکال متعدد زمین، گودالهای آتش فشانی، نقاط کانونی غیر رسمی و گیاهان چند ساله تشکیل شده است که با هم یک ترکیب را تشکیل می دهند و یادآور یک نقاشی انتزاعی است. باغ آبجو به عنوان یک کل، دارای حس رمز و راز در اطراف خود است که به نوعی محرک حس کنجکاوی است.
از روزی که مجموعه افتتاح شد، مشتری فضا را از آن خود کرد. طراحی مجموعه، سازماندهی فضاهای مختلف، از محدوده گفتگوهای یک به یک گرفته تا مجموعه عناصر جامعه را شامل می شود. هر کدام از اینها هم به لحاظ استراتژیک با مردم ارتباط دارند و هم با ارتباطات بین این عناصر فردی، آبجوسازی سورلی ترکیبی تمام عیار شده که ارزش دیدن را دارد.
منبع: +
