با توجه به واقع شدن پارک تنر اسپرینگز در قلب منطقه مروارید (Pearl) در پورتلند در ایالت اورگون، این پارک مرغزاری در شهر است که راه فراری را از زندگی شهری پر تکاپو و شلوغ فراهم می‌کند. این پارک یک هکتاری که در سال ۲۰۱۰ تکمیل شد، یک مدل استقبال از محیط زیست محلی و نشان دادن شیوه های پایداری است.
سه طرف این پارک غرق در آب، به وسیله پله هایی خط کشی و تراز شده است که یک لبه سکودار و نفوذپذیر برای ورود، خروج و نشستن بازدیدکنندگان ایجاد می‌کند. محدوده قسمت شرقی پارک به وسیله هنر چیدمان (اینستالِیشن آرت) و راهی چوبی که دو بلوک را پوشش می دهد، خط کشی شده است.
پارک تنر اسپرینگز
برنامه ریزی پارک، ترکیبی از فضاهای فعال و غیرفعال است که به صورت لایه ای بر روی نفوذ کاربردی آب باران و مدیریت زمینهای باتلاقی قرار می‌گیرند. بخشی از مسیر پارک از الوارهایی چوبی ساخته شده است که از میان تالاب پیش رفته و در راههای سنگفرش شده ای در میان چمنهای کاشته شده و فضای چمن کاری شده برای فعالیتهای متفاوت، ظاهر می شوند.
مدیریت آبهای سطحی
شاید نکته برجسته طبیعت نوآورانه تنر اسپرینگز، غرفه آب باران واقع در سطح خیابان باشد. این غرفه محافظت از آب باران معروف پورتلند را ارائه می‌دهد و درسی را در زمینه جمع آوری آب باران آموزش می دهد. هنگامیکه باران بر روی بام برگ مانند غرفه می بارد، به آبروها و لوله های (ناودان) مختلفی تقسیم می‌شود و در نهایت به پایین پله ها و داخل پارک تنر اسپرینگز می چکد.
هنر عمومی
یکی از اهداف پروژه ترکیب کار هنرمند محلی در تنر اسپرینگز بدون به خطر انداختن طبیعت زیبای سایت بود. از آنجا که تنر اسپرینگز به سطحی حدود ۵ فوت پایین تر از خیابان فرو رفته است، دیوار شرقی به فرصتی برای طراحی جسورانه و بیانیه هنری مبدل شده است.
تشکیل شده از خطوط راه آهن
دیوار موجدار متشکل از خطوط راه آهن با طولها و زوایای انحرافی کمی متفاوت است تا تاثیر موج مانندی را ایجاد کند. پانلهای شیشه‌ای از یک شرکت شیشه محلی در ترازهای مختلفی بین خطوط راه آهن نصب و توسط هنرمند محلی نقاشی شدند. قطعه های نصب شده، عابرهایی که در سطح خیابان گذر می‌کنند را درگیر کرده و همچنین یک پس زمینه برای بازدیدکنندگان سایت فراهم می‌کند. همچنین این اتفاق، فعالیت خیابان را از مرغزار آرام پارک جدا می کند.
تعامل با جامعه محلی
اجتماع منطقه مروارید به شدت در فرآیند طراحی پارک تنر اسپرینگز درگیر بود. تیم طراحی هدفی را تعیین کرد تا سراغ ساکنان رفته و از طریق بازدید، بررسی و یک کار گروهی فشرده، دریابد که اجتماع دقیقاً در پارک چه می‌خواهد؟
خواسته ساکنین
ساکنین بر خلاف فضای فعالتر میدان جمیسون مجار در دو بلوک آن طرف تر، به فضایی آرام و متفکرانه علاقه نشان دادند. آنها به فضایی طبیعی،آرام و تجدید کننده سلامت نیاز داشتند. تنر اسپرینگز به طور موثری به نیازها و خواسته های جامعه پاسخ می‌دهد. به همین خاطر است که بسیار دوست داشتنی بوده و توسط مردم محلی و بازدیکنندگان مورد استقبال قرار گرفته است.
ارجاع به گذشته
پارک تنر اسپرینگز هدف خود را مدل سازی محیط زیست محلی و زیستگاههای قبل از دهه ۱۸۵۰ قرار داد. در اواخر دهه ۱۸۰۰، منطقه پِرل (مروارید) مدرن امروزی تالابی با انشعاب طبیعی از رودخانه ویلامیت (Willamette) بود و آب از طریق آن جریان داشت. در حدود سال ۱۸۹۰، آب تالابها کشیده شد و محیط زیست طبیعی به خاطر ایجاد راهی در جریان توسعه سریع صنعت و راه آهن از بین رفت.
تنر اسپرینگز به عنوان گریزی از زندگی شهری عمل می‌کند و جواهری سبز در منطقه پرل بشمار می‌رود که بازدیدکنندگان و ساکنین را به محیط زیست سابق متصل کرده و تاریخچه محلی منطقه را توضیح می‌دهد.
بسیاری از جزئیات طراحی که در تنر اسپرینگز به آنها رجوع شده است، یادگار تاریخ هستند. آرت اینستالیشن از ریلهای راه آهن قرن ۱۹ پیدا شده در منطقه تشکیل شده اند. مسیر پارک، بلوکهای سنگفرش اصلاح شده ای است که در اصل به عنوان بالاست (کیسه های شن و غیره که در ته کشتی خالی می ریزند تا تعادلش حفظ شود) در کشتیها استفاده می شده است و زمانی خیابانهای پورتلند را پوشش داده بود.
افزایش تجربه بازدیدکنندگان
درختان میرتل (گل تلفونی) پارک تنر اسپرینگز مانند درختانی هستند که پوست آنها در کارخانه دباغی محلی سابق مورد استفاده قرار می‌گرفت. تمامی این جزئیات طراحی، تجربه بازدیدکنندگان را طی به دست آوردن دانش و درک ارزش تاریخی سایت، بالا می‌برد.
آتلیه معماران منظر دریسایتل، به عنوان طراح یک محصول طراحی مشترک و تعامل اجتماعی و به خاطر نمایش شیوه های پایدار منظرین و مدل سازی محیط زیست تاریخی محلی در این پروژه جایزه دریافت کرده است.
منبع: +
