مجله interiors به بررسی فیلم La La land پرداخته و آنرا از حیث رابطه میان معماری، فضا، مکان وسینما به بوته نقد گذارده است. Interiors مجله ای آنلاین است که توسط مهراس جاناهی (Mehruss Jon Ahi) و ارمن کارااوقلانیان (Armen Karaoghlanian) منتشر می شود. مجله ای اینترنتی که در رابطه با فضاهای بین معماری و فیلم به تحلیل می پردازد. این انتشارات یک ستون منحصربفرد را در سایت آرک دیلی (Archdaily) به خود اختصاص داده که فیلمها را از لحاظ فضایی، آنالیز و بررسی می کند.
La La Land، اثر کارگردانی به نام دامین چازل (Damien Chazelle’s) است. این اثر که توسط ژاک دمی و پل توماس آندرسن نگارش شده است، گذرگاهی برای فیلمهای موزیکال و رنگارنگ هالیوود است. این فیلم کمتر موزیکال و بیشتر یک داستان عاشقانه موزیکال است که از طریق پالت رنگی غنی و ارائه سینمایی اش یک جهان آرمانی ایجاد می کند که در طول زمان اجرا، حالت تصنعی اش را از بین می برد و در نهایت هر چه بیشتر و بیشتر به واقعیت نزدیک می شود.
سرزمین لا لا از تکنیک های سینمایی (مخصوصاً سکانسهای طولانی و پیوسته) استفاده می کند تا مخاطبان خود را به دنیای ترسیم شده در فضاهای قصه ببرد. برای مثال، سکانس آغازین، در جایی که رانندگانی که در ترافیک گیر کرده اند از اتومبیلهای خود بیرون می پرند و شروع به انجام تعدادی رقص هماهنگ می کنند، در ۱۰۵ تا ۱۱۰ اتوبان مختلف فیلم گرفته شده ولی تدوین آن به صورتی است که همه اینها، یک سکانس واحد به نظر می رسد و نهایتاً یک تجربه همه جانبه است که معماری صحنه را نشان می دهد.
علاقه La La Land در کشف فضا و زمان در یک صحنه ی ۴ دقیقه ای که میا (Mia) و سباستین (Sebastian) بعد از خروج از یک جشن هالیوودی به طرف اتومبیل شان در یک جاده آسفالت در تپه های پارک گریفیث (Griffith Park) قدم می زنند، مشخص می شود. در این صحنه، هر دو (میا و سباستین) به کارگردانی دامین چازل، شروع به انجام رقص و آواز می کنند و لینوس ساندگرن (عکاس و فیلمبردار) تمام صحنه را در یک شات طولانی و پیوسته ضبط می کند.
در این صحنه، دامین چازل انتظارات ما را از یک صحنه معمول که اغلب در فیلمهای کمدی عاشقانه دیده می شود، دگرگون می کند. میا و سباستین بی میلی شان را از یکدیگر نشان می دهند ولی فضای اطراف تا آنجایی که ممکن است، عاشقانه ساخته شده است. رنگ آسمان همراه با چراغهای شهر در زیر آنها تقریباً داستانی عاشقانه را طلب می کند. رفتارهای متناقض میا و سباستین با آن چیزی که در واقع در فضای معماری نشان داده می شود، متضاد است. این یک سورپرایز نیست؛ چرا که این صحنه تنظیم شده است تا جایی باشد که اولین بار شخصیتها عاشق یکدیگر می شوند. به علاوه، با توجه به اختصاص داشتن فیلم به هالیوود مشخص است که دخل و تصرفات لوکیشن مشرف بر شهر بربنک (Burbank) که مسلماً شهری است با ریشه عمیق تاریخی همراه با صنعت سرگرمی، آنرا بیشتر از واقعیت هالیوود، هالیوودی کرده است.
کتی کرنر این صحنه را در پارک گریفث طراحی کرده است. مکان اصلی که در واقع بسیار پراکنده تر و جداتر از چیزی است که در فیلم دیده می شود، برای ایجاد منظری که مدنظر تهیه کننده بود، تغییر یافت. مکان اصلی که فاقد تیرهای چراغ برق بود، با ردیفی از چراغهای سفارشی که برای ایجاد یک منظر نوستالژیک به منظور تاثیر بیشتر فیلم طراحی شده بود، مزین شد. طراح همچنین یک نیمکت را به مکان اضافه کرد که رقص میا و سباستین از آنجا شروع می شود. در ساخت این الحاقات معمارانه و تغییر فضای موجود، شخصیتها عناصری برای حرکت و بازی داشتند مانند چرخیدن سباستین دور تیر چراغ برق شبیه به خواننده ای به نام جن کلی در آهنگش به نام”زیر باران” در سال ۱۹۵۲ و یا مثلاً جایی که سباستین و میا در کنار یکدیگر روی نیمکت می نشینند.
در حقیقت نیمکت تبدیل به یک نقطه عطف در طول اجرای موزیکال شده است به طوری که ابتدا آنها را از لحاظ فیزیکی شانه به شانه هم می آورد و بعد، به بخش جدایی ناپذیر اجرای رقص شان تبدیل می شود. نیمکت با قرار گرفتن در نیمه راه در طول رقص، آشکارا این دو را با محیط عاشقانه پیوند می زند؛ میا و سباستین حرکت می کنند و بر بالای نیمکت می ایستند و دوربین در بالای سر آن دو قرار گرفته و نزدیک می شود تا به مخاطبان به طور مختصر اجازه دهد که در کنار این زوج بر بالای چراغهایچشمک زن شهر قرار بگیرند.
صحنه به دلیل این واقعیت که تمام سکانسها در یک زمان زیادی به طور پیوسته فیلمبرداری می شود، به طور گسترده طراحی و تمرین شده بود تا شخصیتها و ریل دوربین بتوانند با زمان مبارزه کنند. این بدان معنی است که ۲۷ نقطه و علامت برای فیلمبرداری صحنه نیاز بود که فوراً بعد از هر سکانس دوباره تنظیم شود و هیچ جایی را برای خطا باقی نمی گذاشت. صحنه ای که در شات آخر فیلم گرفته شد، صحنه ای در روز آخر در مکان فیلمبرداری در ساعت ۷:۳۰ شب بود.
مجله interiors، سایت پلان کتی کرنر را در لس آنجلس، کالفرنیا ساخته است. دیاگرام، تمام صحنه موزیکال ۴ دقیقه ای را بین میا و سباستین به تصویر می کشد. ۴ اتفاق خاص در اینجا وجود دارد که در دیاگرام نشان داده شده است. اول لحظه ای است که سباستین در کنار تیر جراغ برق شروع به آواز خواندن می کند. دوم لحظه ای که میا و سباستین رقص شان را از روی نیمکت آغاز می کنند و سوم یک رقص یادمانی که بین دو شخصیت در تبلیغ فیلم اجرا می شود. تنها این اتفاقات نقاط طلایی در صحنه نبودند بلکه نشان دادن اینکه چطور شخصیتها به تدریج در طول فیلمبرداری به هم نزدیکتر می شوند، اهمیت بیشتری دارد.
منبع: +
