شهردار سابق میامی، مانی دیاز، منتخب سال ۲۰۰۱، با بیش از هشت سال سابقه کار، بر یکی از چشمگیرترین تحولات شهری در تاریخ ایالات متحده آمریکا نظارت کرده است. بنابراین دیاز برای ارائه بیانات افتتاحیه در روز دوم از کنفرانس امور طراحی در سال ۲۰۱۶ که توسط انجمن سازمانهای معماری برگزار شده است، دعوت شد. او در سخنرانی خود که در مرکز هنر و طراحی میامی ایراد شد، توضیح داد که چگونه کد منطقه بندی میامی ۲۱ را به عنوان اهرم قدرت معماری و برنامه ریزی شهری توسعه داده و در نهایت میامی را از یک موضوع پیش پا افتاده، به یکی از موفق ترین های ایالات متحده و شهری تحسین شده تبدیل کرد. در ادامه نسخه ای ویرایش شده از سخنرانی او آمده است:
اینکه چگونه بدون هیچ گونه آموزشی در معماری، برنامه ریزی شهری یا طراحی شهری، طرح کاربری زمین و میامی ۲۱، به عنوان کار مدیریتی من شناخته می شود، را در ادامه توضیح خواهم داد:
تکامل شخصی
در مسیری که گام بر می داشتم، ایده ای درباره معنای پایداری زیست محیطی و اقتصادی نداشتم. در طول دوره اولین کرسی که در شهر داشتم، در مورد ایجاد طرحی جامع به وسعت شهر صحبت کردم، اما من درباره معنای آن هیچ ایده ای نداشتم.
یک شهردار روزانه با چالشهای قابل توجهی – همچون ریشه کن کردن فقر، اطمینان حاصل کردن از ایمنی ساکنان شهر، ارائه آموزش با کیفیت برای فرزندان، ایجاد فرصت برای همه مواجه است. ما با درد و رنج مردمی که شغل، خانه، کسب و کار یا عزیزان خود را از دست داده اند، سر و کار داریم. طراحی شهر در بین تمام این مشکلات گم می شود. اما توجه به قلب و نکته اصلی هر چیز، کاری است که باید برای ساختن شهری پایدار و با قابلیت زندگی کردن انجام داد.
طراحی شهر جزو طرح عملیاتی من نبود. قطعاً این مسئولیت، در اولین روز، اولین اولویت من نبود. با این حال بحرانی ترین مرحله برای پایداری زیست محیطی و اقتصادی شامل رشد هوشمند و طراحی یک شهر معقول و کارا همین طراحی شهر است. من می دانستم که ما نیازمند برنامه ریزی برای آینده هستیم. در واقع وضع موجود، غیر قابل قبول بود.
به طور مستقیم، من معضلات و اشتباهات میامی را می دیدم که اغلب آنها مسائل کاملاً نامعقولی بوده و در شهر کارایی نداشتند. به علاوه من به این نکته نیز واقف بودم که اگر ما بسیاری از ابتکارهای دیگرمان را اجرا و از پتانسیل تحقق نیافته میامی بهره برداری می کردیم، بسیاری از توسعه های جدید و مردم از این حرکت پیروی می کردند. این حرکت نیازمند یک برنامه ریزی برای رشد بود که باید فراتر از مقررات منطقه بندی، به معنای تبادل صرف یک کد منطقه بندی برای دیگری عمل میکرد و باید شامل یک رویکرد تاریخی- به معنای چگونگی کار کردن پارکها ، فضاهای سبز، حمل و نقل، هنر، حفظ تاریخی با یکدیگر – می بود که همه با هم، حس مکان را در میامی خلق کنند. شهر مانند یک ارکستر است. برای ساختن موسیقی زیبا در یک گروه ارکستر، تمام ابزارها باید هماهنگ با یکدیگر کار کنند. عملکرد یک شهر نیز باید اینگونه باشد. این ایده برای ایجاد یک طرح برای میامی در قرن بیست و یکم و فراتر از آن بود.
میامی ۲۱، کد منطقه بندی قدیمی را باطل کرده و آن را با منطقه بندی پایدار و سیاستهای کاربری زمین که طرح بزرگ شهری را ارتقاء می دهد، جایگزین می کند. این یک کد است که نه بر روی مسائل ممنوعه، بلکه بر روی آنچه مطلوب است تمرکز می کند. این فقط یک کد قانونی نیست، بلکه هم یک سند برنامه ریزی و هم یک سند راهنما است. ما منطقه بندی، برنامه ریزی و پایداری را همزمان در یک سند ادغام کردیم. این اولین بار بود که یک کد مبتنی بر فرم برای کل یک شهر بزرگ در ایالات متحده به تصویب رسیده بود. البته باید اعتراف کنم که این دقیقاً همان چیزی نیست که من وقتی برای یک طرح جامع شهری فراخوانده شدم، در ذهن داشتم. اما این یک مثال کلاسیک از چگونگی روند رشد شهرداران است و اینکه چگونه لحظات تشویق کننده به تکامل من کمک کرد.
دیدگاه
اولین لحظه مشوق من زمانی رخ داد که متوجه شدم مهمترین کار یک شهردار این است که معمار اصلی شهر خود باشد. من چند مسئله را قبلاً ذکر کردم؛ جرم و جنایت، آموزش و پرورش و فرصتهای شغلی و اقتصادی. در طول زمان، جرم و جنایت، عملکرد آکادمیک و آمار شغلی، اغلب به دلایلی که از کنترل شهردار خارج است و دچار فراز و نشیب می شود. اما تصمیم گیریهایی که با نگاه به محیط فیزیکی گرفته می شوند، بسیار متفاوت هستند. تصمیماتی که ما امروز می گیریم، هویت و عملکرد شهرمان را در ۲۵، ۵۰ یا ۷۵ سال آینده تعیین خواهد کرد.
تصمیم گیریهای ما در مورد ساختمانها، پلها، بزرگراهها و خیابانها و عرصه عمومی می تواند به بهبود آینده شهرمان و یا محدود کردن آن به حد متوسط برای چند دهه منجر شود. هنگامی که متوجه می شوید شهر، میراث واقعی شماست، تعهد نسبت به آن را کاملاً درک می کنید. به علاوه این نکته را نیز درک می کنید که با چه دانش و مهارت اندکی به سمت کار طراحی شهر می روید.
پایداری زیست محیطی
میامی برای چیزهای بزرگ زیادی شناخته شده است؛ تنوع، فرهنگ، غذا، سواحل و حیات شبانه. ما برای رهبری در جنبشهای زیست محیطی شناخته شده نیستیم. تاریخ میامی سرشار از نمونه هایی از بی توجهی بی رحمانه به محیط زیست است؛ گسترش بی رویه مناطق حومه، استفاده از پارکها به عنوان محل دفن زباله، آلودگی رودخانه ها، عدم وجود ساختمانهای سبز و برنامه های حفاظت از آب.
من همیشه افتخار کرده ام که یک حامی جدی محیط زیست بوده ام. ما طرحهای زیست محیطی بسیاری را اجرا کردیم؛ برنامه تاثیرات اقلیمی، تسریع مجوز، خرید سبز (خرید اجناس و وسایلی که اثرات مخرب آن در کمترین حد ممکن باشد.) و حفاظت از آب، استفاده از پانلهای خورشیدی در سالن شهر، مسیرهای دوچرخه سواری به طول چندین مایل، ناوگان سبز، سایبان درختی، ساختمانهای سبز؛ و همین فعالیتها باعث شد تا میامی هیچ رتبه ای در سال ۲۰۰۵ به یکی از ۱۰ شهر برتر در ایالات متحده امروز تبدیل شود.
سال ۲۰۰۵ دو رویداد که نقطه عطف محسوب می شد، اتفاق افتاد. پیمانهای کیوتو (که ایالات متحده از امضا کنندگان نبود) و انتشار یک حقیقت تلخ. توافقنامه حفاظت اقلیمی شهرداران که کیوتو در شهرها اجرا کرد و در نهایت، بیش از ۱۱۰۰ شهردار ایالات متحده، قرارداد را امضاء کردند.
چیزی که به عنوان اعتقاد قوی من آغاز شد این بود که یک شهر باید برای آینده خود برنامه ریزی کرده باشد و این عقیده به بخش جدایی ناپذیر مبارزه با تغییرات اقلیمی تبدیل شده بود. به طور ناگهانی شما ارتباطی بین طراحی شهری و تاثیرات کربن می بینید. شما حسی جدید از ضرورت دریافت می کنید، چرا که متوجه هستید که تنها یک برنامه زیست محیطی جدی کافی نیست. این یکی دیگر از لحظه های مشوق است. موافقت با رشد هوشمند در درجه اهمیت کاملاً جدیدی قرار گرفت. در آن برهه، تلاش بیشتری برای ترویج پایداری محیط زیست انجام شد.
این مثالی از چگونگی تحول شهرداران در طی تحول دنیا است. حادثه یازده سپتامبر، شهرداران را به اولین پاسخ دهندگان و مسئولان در مبارزه علیه تروریسم تبدیل کرد. در حال حاضر نیز شهرداران به اولین پاسخ دهندگان در مبارزه علیه تغییرات اقلیمی جهان تبدیل شدند. پاسخ به این چالش جهانی، نیازمند پاسخی محلی است. میامی ۲۱، پاسخ ما به تغییر اقلیم جهانی بود. به این دلیل که طراحی مهم است.
پایداری اقتصادی
در اواخر دهه ۱۹۹۰، میامی هنوز برای بسیاری از افراد، به عنوان پایتخت مواد مخدر و قتل، فقر و شورش شناخته شده بود. ما به نرخ بیکاری دو رقمی که نرخی بالاتر از دوران رکود بزرگ بود، دچار بودیم. شهر تحت نظارت مالی دولت بود و اوراق قرضه نامعتبر، شرایط اقتصادی نامساعدی را رقم زده بود. ما جمعیت شهری کاهنده و میزان زیادی گسترش بی رویه در حومه شهر داشتیم. هیچ پروژه بزرگی ساخته نشد. پارکها و فضاهای باز نادیده گرفته شد. خیابانهای ما، کثیف، شکسته و ناامن شد. محله ها در حال فروپاشی بود. ما فاقد ثبات سیاسی و جامعه ای تقسیم شده توسط تنشهای قومی و نژادی بودیم و به دلیل طعنه و تمسخر ملی و بین المللی تحت فشار بودیم.
این میامی ۱۶ سال پیش بود. اما چگونه شرایط را تغییر کرد؟
شما بر ایجاد موقعیت اقلیمی تمرکز می کنید. شما از طریق برنامه ریزی مناسب و سرمایه گذاریهای هدفمند دولت، محیطی ایجاد می کنید که در آن سرمایه گذاری بخش خصوصی و فرصتهای اقتصادی اتفاق می افتد. لحظه مشوق بعدی وقتی بود که فهمیدم طراحی شهر یک ابزار مهم توسعه اقتصادی است. از طریق طراحی شهر، شما کیفیت جذابی از زندگی ایجاد می کنید که مردم و کسب و کار را حفظ کرده و شهر را قادر به رشد و حفظ یک اقتصاد رقابتی در سطح جهانی می کند.
در طول دهه گذشته ما در اصول اولیه سرمایه گذاری کردیم؛ ایجاد شغل و توسعه اقتصادی، آموزش، مسکن ارزان قیمت، امنیت عمومی، هنرها، میامی سبزتر، برنامه ریزی شهری و زیرساخت. ما به یکی از ۱۰ کارآفرین برتر تبدیل شدیم. مدارس ما دستاوردهای قابل توجهی در پیشرفت تحصیلی نشان دادند. ما بیش از ۱ میلیارد دلار در مسکن ارزان قیمت سرمایه گذاری کرده و جمعیت بی خانمانها را بیش از ۵۰ درصد کاهش دادیم. نرخ جرم و جنایت ما به نرخهایی که از دهه های ۱۹۶۰ و ۱۹۷۰ که در آنها جرم زیادی دیده نمی شد، کاهش یافته است. استفاده ما از سیاست جبر و قدرت به یک مدل ملی تبدیل شد که نتیجه آن یک دوره ۲۰ ماهه متوالی و بی سابقه بدون شلیک حتی یک تفنگ توسط یک افسر پلیس بود.
محلات شهر ما از بیش از ۵ میلیارد دلار سرمایه گذاری زیربنایی بهره برده است. ما شهرمان را از خیابانها و پیاده روها، تا کاهش سیل، پارکها و فضاهای باز و تونل دوباره بازسازی کردیم. ما در هنر سرمایه گذاری کردیم. منطقه ای که قبلاً به عنوان مکانی عاری از هنر و فرهنگ مورد نقد قرار گرفته بود، تبدیل به یکی از پایتختهای هنری جهان شد. فرصتی برای تجربه هنر بزرگ در میامی وجود نداشت، اما حالا وجود دارد.
برنامه ریزی مناسب و سرمایه گذاریهای استراتژیک به سرآغازی در بزرگترین توسعه اقتصادی در تاریخ شهر و به شکل گیری میامی امروز کمک کرد. خط مترو ما در حال حاضر، یازدهمین قدرت اقتصادی مترو در آمریکا است که از ۳۲ ایالت دیگر بزرگتر بوده و در رتبه چهل و هفتم دنیا قرار دارد و تنها ۶ کشور در نیمکره غربی، در زمینه اقتصادی از ما بزرگتر و قدرتمندتر هستند. در سال ۲۰۰۱، پایه مالیاتی برای تمام شهر میامی ۱۳ میلیارد دلار بود. اما در سال گذشته، پایه مالیاتی برای هسته های شهری به تنهایی بیش از ۱۵ میلیارد دلار بود که در سراسر شهر به بیش از ۴۰ میلیارد دلار می رسید.
جمعیت در هسته های شهری ما تقریباً ۱۰۰ درصد افزایش یافته و ممکن است به زودی به صد هزار ساکن برسد. ۱۳۵ ساختمان بلند جدید تکمیل شد که رقمی بیش از ترکیب کل ساختمانهای بلند ساخته شده بین سالهای ۱۹۶۰ تا ۲۰۰۰ بود. ما ملت را در رشد مسکن رهبری کردیم و بعد از نیویورک در رتبه دوم فعالیتهای ساختمانی جدید و نیز در رتبه دوم شروع کسب و کارهای جدید بودیم. ما متنوع ترین شهر آمریکایی هستیم؛ ۶۰٪ از ساکنان ما متولد خارج از کشور هستند.
این تحول میامی بود. ما از شهری که تحت فشار طعنه ها بود، به شهری تبدیل شدیم که دیگران آرزوی رقابت با آنرا داشتند. ما همچون آزمایشگاهی از ایده ها و نوآوریهای جدید، چهره ای از شهر جدید آمریکایی بودیم. این تحول تصادفی نبوده است و به خاطر برنامه ریزی مناسب و سرمایه گذاریهای استراتژیک طراحی شده برای ایجاد فرصتهای اقلیمی که سرمایه گذاریهای خصوصی و رشد را تشویق می کند، اتفاق افتاده است.
چرا این مهم است؟
به این دلیل که جهان در حال تغییر با سرعتی است که قبلاً تصور نمی شد. برای اولین بار در تاریخ، بیش از نیمی از جمعیت جهان در شهرها زندگی می کنند که این روند موجب استمرار فشار و چالشهای بیشتری به شهرها خواهد شد. با توجه به اینکه عصر اطلاعات، نقاط مختلف دنیا را به هم متصل کرده، نقش شهرها مهمتر از همیشه شده است. شهرها باید به عنوان محمل پرورش تجارتهای دانش بنیان عمل کرده و هدایت اقتصاد نوین را به دست گیرند. شهرها برای جذب دانشمندان که ایده هایی برای رشد اقتصاد خواهد داشت، مجبور به رقابت خواهند بود. به منظور جذب بهترین و درخشان ترین افراد، شهرها باید برای رهبران رشد و توسعه سرمایه گذاری کنند. شهرهایی در این رقابت موفق خواهد شد که بتوانند مکانی برای نوآوری و تغییر باشند.
مهمترین عامل در جذب کارگران جوان امروز، کاری نیست که آنها انجام خواهند داد، بلکه جایی است که از آن کار بهره خواهند گرفت. شهروندان جدید، شهرهایی می خواهند که کمتر روی استخدام شرکتهای جدید (پارادایم قدیمی) و بیشتر بر روی سرمایه گذاری در گزینه های جدید حمل و نقل، جوامع پیاده محور و کیفیت زندگی تمرکز کند. هر چه یک شهر جذابتر باشد، مشتاقان بیشتری برای زندگی در آن وجود خواهد داشت.
فرمول “سحر و جادو” برای جذب و حفظ بهترین و درخشان ترینها، طراحی یک مکان عالی برای زندگی کردن و یک شهر کارا است. جوانان پویای امروز، می توانند مکان زندگی و کار خود را انتخاب کنند. ما می خواهیم آنها میامی را انتخاب کنند. شهری که در سرمایه گذاری برای کیفیت زندگی و برنامه ریزی موفق نشده باشد را به من نشان دهید و من به شما یک شهر نشان می دهم که کار نخواهد کرد، رستگار نخواهند شد و در نهایت شکست خواهد خورد. میامی ۲۱، پاسخ ما برای پایداری اقتصادی بود چرا که طراحی مهم است.
نتیجه گیری
همانطور که جهان در حال شهری شدن است، نقش یک شهردار در ساختن شهرهای پایدار، کارا و معماری کردن برای آینده شهر خود، مهمتر از هر زمان دیگری در تاریخ ما است، چرا که نبرد برای آینده ای با پایداری بیشتر در زمینه زیست محیطی و اقتصادی در شهرهای خودمان به دست خواهند آمد یا از دست خواهند رفت. مهمترین پاسخ بحرانی برای کمک به حفظ شهرها و کشورمان، طراحی شهرهایی است که برای نسل امروز و آینده، معقول و منطقی باشند.
میامی ۲۱، هیجان انگیزترین و با ارزش ترین پروژه ای است که روی آن کار می کردم و دوباره بر روی آن کار خواهم کرد. ما از داشتن رویاهای بزرگ نترسیدیم تا گامی به عقب به خاطر آینده برداریم، کنترل سرنوشتمان را به دست گیریم، دوره ای برای تضمین پایداری محیط زیست و اقتصاد ایجاد کنیم، شهر را از رتبه خوب به عالی ارتقاء دهیم و شهری بسیار بهتر از آنچه داشتیم، بسازیم.
شهری که از ایجاد عرصه عمومی، تراکم، توسعه کاربریهای مختلط، پیاده محوری، پویایی، فرصتهای مسکن سازی، شیوه زندگی سالم و هنرها استقبال کرده و آنها را در اولویت قرار دهد، شهری که طرح و برنامه دارد و از محله های خود محافظت کرده و به آنها امنیت، فضاهای قابل سکونت و تعاملات انسانی می بخشد، جایی است که در آن برای رشد هوشمند برنامه ریزی می کنیم و می توانیم از مزایای زندگی در محله های خوب و متعادل لذت ببریم. شهری هزار ساله که با نگاهی امیدوارکننده بتواند پس از گذشت صد سال از امروز، به عنوان الگو و مرجعی برای برنامه ریزی شهری در قرن ۲۱، مورد استفاده قرار گیرد.
منبع: +
