پروژه های طراحی منظر دو حالت وجودی بنیادین دارند: حرکت و سکون. ایده پروژه ها معمولاً بر روی تعادل بین این دو حالت متضاد متمرکز است. با این حال پروژه هایی هم وجود دارند که تنها با مفهوم “حرکت” درک می شوند. یکی از دسترسیهای پیاده اصلی طراحی شده در مرکز سالوادور حرکت انسان را به خوبی پذیرا است و داستانی جدید برای زندگی پیاده در شهر روایت می کند.
سالوادور مرکز استان باهیا است که یک منطقه بزرگ در برزیل است. نزدیکی به دریا و توپوگرافی منحصربفرد از عناصر اصلی شهر به شمار می آیند. سالوادور شهری رنگارنگ و پر جنب و جوش است که از نشانه های تاریخی خود، به عنوان یک مستعمره پرتغال، به شکلی حساس محافظت می کند. طبق اطلاعات یونسکو، این شهر نمونه ای برجسته از ساختار شهری دوره رنسانس است که ویژگیهای مستعمراتی بودن را در خود حل کرده است؛ بنابراین این شهر به فهرست میراث جهانی افزوده شده است.
ساختمانهای درشت دانه و ریز دانه، بافت شهری فعلی در مرکز سالوادور را شکل می دهند. این نوع دانه بندی بافت حس جدایی و پراکندگی را القاء می کند که به ناچار در فضاهای عمومی منعکس می شود. دفتر طراحی برزیلی، طرحی جدید برای لادریا (Ladeira) با کانسپت احیاء فضای عمومی برای تئاتر گلابر روشا (Glauber Rocha) و ناحیه فرهنگی بنیاد جورجیو ماتوس ارائه داده است.
باززنده سازی توپوگرافی
لادریا در زبان پرتغالی به معنای شیب است، این پروژه به عنوان پیوند بین فضاهای عمومی جدید با بافت قدیم ایفای نقش می کند و همزمان ورودی ساختمانهایی که در سطوح متفاوت با شیب برخورد می‌کنند را سازمان می دهد. هر دو نوع ورودی فروشگاهی و مسکونی وجود دارند و همگی می باید با دسترسی مناسب با فضای بیرونی هماهنگ باشند.
توپوگرافی با تراسهایی با پهنای مختلف حل شده است. تراسها مانند موجهایی که به سمت تراز پایینتر سایت سرازیر شده، شکل گرفته اند. سطح شیبدار برای حرکت ویلچرها از وسط دیوار حائل آشکار است و به تدریج در قسمتهای بالاتر پروژه به پله ها می پیوندد. مسیرهای جدید با القاء سرعتهای متفاوت ایجاد شده اند و عرصه های مسطح باز و فراخی را پدید می آورند، به علاوه این، خود شیب به طور اختصاصی برای حرکت پیاده مورد استفاده قرار می گیرد. این سایت با همان اصول طراحی به سمت جلوخان سینما که در تراز مسطح بالاتری مستقر است، ادامه دارد.
استفاده عمده از مصالح سنتی
تمام مصالح مورد استفاده در پروژه از مصالح بوم آورد شهر سالوادور است. این ویژگی خلاقانه درخشش نوینی را به کاربرد مصالح بومی در فضای عمومی می بخشد. تراسها با با کفسازی از جنس سرامیک ساخته شده اند و این یک بازگشت به سنت پرتغالیها در سالوادور است. این شهر اولین پایتخت برزیل بین سالهای 1549 تا 1763 بوده است. تکنیکهای نوین مانند رقص فواره آب، کاشیهای سنتی را به فرمهای جدید با لبه گرد یا اشکال چند زاویه ای شکل می دهند. لبه بندی تراسها و نیمکتها از گرانیت خاکستری ساخته شده اند.
تنوع کیفیت
به نظر می رسد که پروژه ویژگیهای متعددی برای آزمایش داشته است. این پروژه حالتهای پیاده‌روی مختلف را با هم ترکیب می‌کند؛ مانند پیاده‌روی سریع برای آنها که برای رسیدن به اتوبوس در ترمینالی که در نزدیکی است عجله دارند، حرکت آهسته برای افرادی که به خرید می روند و گذرهای آرام برای بازدیدکنندگان و توریستها. ترکیب سرعتهای متفاوت پیاده روها در یک شکل طراحی واحد، اقدامی پیچیده و نیازمند مهارت زیاد است.
عمل جابجایی در شهر با چند چالش اصلی رو به رو است. در این پروژه پراکندگی و جدایی زمینه و متن وجود ندارد. همچنین با درنظر گرفتن عناصر موجود نظیر فروشگاههای کوچک و ورودیهای باریک به زمینه طرح احترام گذاشته و ارزش می دهد و خدمات پشتیبان آنها را با دقت و به طور صحیح پاسخگو است. کاربرد مصالح در چنین فضای وسیعی، خلاقانه، پر ایهام و تخیلی بوده است. این سادگی در انتخاب، با انتخاب قطعه های سرامیک و گرانیت؛ با پیچیدگی نوآورانه آنها ترکیب شده و یک نتیجه زیبا و منسجم را به وجود می‌آورد و بدیهی است که انتخاب بهترین نوع سنگ فرش موضوع کم اهمیتی نیست.
احتمالاً این پروژه باید یکی از معدود پروژه های منظرینی باشد که فقدان کلی پوشش گیاهی در آن موجب ضرر و زیان یا اهمال نمی شود. به نظر می رسد که احتیاجی به هیچ گیاهی نیست و این بخشی از موفقیت این پروژه است. پروژه ارتباطی قوی با محیط اطراف خود دارد. این مفهوم آشکار نه تنها در مورد هندسه طرح است، بلکه سطحی مفهومی تر و ژرف تر را نیز شامل می شود. این مفهوم اتفاقی بودن و ناپیوستگی را در بر می‌گیرد و نیز هیچ چیزی را به عناصر سابق موجود در سایت تحمیل نمی کند؛ ارتباطات را ساده و مفصل دار می کند که باید به عنوان بزرگترین ارزش در لادریا در نظر گرفته شود. به جای جست و جو برای راههای سهل‌انگارانه که محیط اطراف را به یک پس زمینه محو و تیره برای مداخلات جدید تبدیل می‌کند؛ این طرح، زمینه را برای ساخت مفهوم بیشتر از طریق طراحی خردمندانه و معقول و محسوس تسهیل می کند.
منبع: +
