پارک پاکتی که به آن مینی پارک هم گفته می شود، واحه های کوچکی در بافت شهری هستند که عمدتاً در ابعاد تنها یک یا دو قطعه زمین شهری یا در حد یک بلوک هستند. این فضاهای کوچک اغلب در گروه پارکهای محلی طبقه بندی می شوند. بنابراین لازم است با بسیاری از فعالیتهای محلی طراحی شوند. این گونه پارکها می توانند به عنوان فضای بازی، فضایی برای پیک نیک و ناهار یا حتی رویدادهای کوچک استفاده شوند. از همه مهمتر اینکه ممکن است به عنوان پناهگاهی آرام و فضایی برای رهایی و فرار از زندگی شلوغ شهری که اطرافشان در جریان است، باشند. موفق ترین پارکهای پاکتی به تعادلی بین قرارگاه آرام و قرارگاه فعال (محل ملاقات) و فضای بازی رسیده اند.
در این مطلب نگاهی دقیقتر می اندازیم به 7 نمونه پارک پاکتی برتر که چیزهای زیادی برای یادگیری دارند.
پارک گرین آکره، مرکز شهر منهتن، نیویورک
پارک گرین آکره خانه ای برای آبشار، درختان اقاقیا و میزها و صندلیهای قابل جابه جایی است. این پارک پاکتی در سال 1971 و بعد از تامین بودجه توسط بنیاد گرین آکره موزیس ابی راکفلر افتتاح شد و حفاظت از آن تاکنون تداوم یافته است. ابعاد این پارک تنها 60 فوت در 120 فوت است اما با توجه به تراس پوشیده شده با داربستها که آنرا از خیابان جدا کرده، این فضا بزرگتر به نظر می رسد. فواره و جوی آب بازدیدکنندگان را به داخل راهنمایی می کند؛ جایی که در آنجا توسط آبشار با 25 متر ارتفاع که به سمت آسمان باز است و توسط گیاهان همیشه سبز احاطه شده است، استقبال می شوند.
پارک دافین، ناحیه 1 پاریس، فرانسه
هنری چهارم این میدان را بیش از چهارصد سال پیش برای بزرگداشت پسرش، لویی سیزدهم ساخت و این فضا هنوز به عنوان یکی از محبوب ترین مکانها برای تماشا هنگام سفر به شهر پاریس باقی مانده است. شکل هندسی این پارک، مثلثی است که در بین خیابانهای آرام پاریس واقع شده است و کریدورهای دید به برج ایفل، لوور و دوپونت آرتز برقرار می کند. مجسمه هنری چهارم در باریک ترین بخش مثلث مستقر است.
پارک پیلی، مرکز منهتن، نیویورک
با مساحت تنها یک دهم از یک جریب، این پارک حقیقتاً یک واحه کوچک در جنگل آسمانخراشها است. روبرت زایان این پارک را بعد از ویلیام پیلی در زمینی که به عنوان یاد بود به پدرش تقدیم کرده بود، طراحی کرد. این پارک در سال 1967 افتتاح شد و همچنان به همان شکل و حتی چه بسا شبيه تر به طرح همان سال به نظر مي رسد. این پارک بین سه ساختمان قرار گرفته است و با حدود 20 فوت پرده آبی به عنوان یک محور که سر و صدای اطراف را در خود حل می کند، در محل شاخص است. دیوارهای پوشیده شده با پیچک کنار دیوار آبی و حیاط خلوتی با 17 درخت اقاقیا، میزها و صندلیهای آهنی قابل جا به جایی که در سراسر فضا پراکنده شده اند، پوشش گیاهی و مبلمان آن را شکل داده اند. یک کیوسک غذا در ورودی رهگذران را به داخل و نشستن برای خوردن سریع غذا و استراحت کردن دعوت می کند، در حالی که شهر در بیرون این فضا در گذر و حرکت است.
باغ کتابخانه سلطنتی، کپنهاگ، دانماک
بازدیدکنندگان با داخل شدن به دروازه های آرشیو ملی در کپنهاگ که به عنوان قلب دانمارک شناخته می شود، وارد این باغ کوچک می شوند. افراد محلی به آسانی این باغ را که در سال 1920 تاسیس شد، باغ کتابخانه می نامند. آنچه در این محل غيرمعمول نيست، این نکته است که اگر اينجا به طور تصادفي با اعضای پارلمان كه وقت استراحت ناهاري خود را در اين محل سپري مي كنند، رو به رو شويم. به محض ورود به باغ، بازدیدکنندگان می توانند در حالیکه به صدای ریزش آب از فواره 8 متری در وسط باغ گوش می دهند، استراحت کنند. فواره به گونه ای طراحی و برنامه ریزی شده که آب اضافه را همزمان با صدای ساعت تالار شهر پرتاب می کند.
مرکز هنر شیکاگو، باغ جنوب شیکاگو، ایلینویز
این باغ کوچک خودمانی در بالای پارکینگ مرکز هنر شیکاگو ساخته شده و به سمت خیابان میشیگان باز می شود. این باغ دارای طرحی ساده متشکل از دو بستر بالا آمده که درختان اقاقیا و برگ نو و حباب های گلکاری شده را نگه می دارد، است. در این پارک باغبانانی که تعدادشان دو برابر نیمکتها است، مراقب درختان زالزالک هستند. پارک بین سالهای 1962-1967 تاسیس شده و به عنوان یکی از بهترین طرحهای حفاظت شده از این دوره زمانی محسوب می شود.
پارک خیابان فرانکلین، کمبریج، بوستون
در تنها 4400 فوت مربع، این پارک یکی از کوچکترین پارکها در بوستون بزرگ است. در حاشیه رودخانه و در همسایگی کمبریج واقع شده و در سال 2003 بازسازی و بعد از آن تبدیل به نقطه عطف محبوبی شده است. موقعیت مکانی این پارک به خاطر سردر گرانیتی طراحی شده توسط مجسمه ساز بوستونی ماری دوارت، بسیار خواناست. این پارک به محض ورود، به خاطر کاشت گیاهان، نمایش آب و فضای طراحی شده برای بچه ها، بسیار آرام و بی سر و صدا است.
پارک جان اف کولینز (پارک شاه بلوط سابق)، فیلادلفیا، پنسیلوانیا
دروتی هاس بشر دوست، پیشنهاد ساخت این پارک را بعد از دیدن پیلی پارک در منهتن، مطرح کرد. بعد از ترغیب بنیاد ویلیام پن برای تخصیص بودجه، جان فرانسیس کولینز به عنوان طراح استخدام شد. پارک در ژوئن 1979 افتتاح شد و کمتر از یک دهم جریب مساحت داشت. این پارک بین دو ساختمان واقع شده و مصالح آن برگرفته از مصالح محلی و بومی منطقه است. درختان کاشته شده در این پارک بومی هستند و عبارتند از: سرسیس، زغال اخته، افرا شکر، درخت گردوی آمریکایی. اطراف فواره مرکزی ساخته شده با پایه های بتنی به منظور احترام به توتم های بومی آمریکایی (درخت یا جانوی که سرخ پوستان حافظ و حامی و روحانی خود دانسته و از تجاوز به آن و خوردن گوشت آن خودداری می کنند.) شکل گرفته است. پارک در سال 2011 بهسازی و مجدداً به عنوان پارک جان اف کولینز افتتاح شد.
اغلب مواقع فضاهای سبز در شهرهایی که همیشه در حال گسترش هستند، فراموش می شوند. ولی پارکهای پاکتی نشان می دهند که حقیقتاً هیچ بهانه ای برای ممانعت از داشتن فضاهای سبز عمومی وجود ندارد و مهم نیست که این فضاها چه مقدار کوچک باشند، بلکه می توانند اثرات بزرگی بر اجتماع محلی داشته باشند.
