اولین چیزی که هنگام فکر کردن در مورد اکوسیستم های زیستی به ذهن خطور می کند چیست؟ احتمالاً فضاهای سنگفرش شده بتنی یا محیط های شهری پاسخ ذهنی شما نیست. اما محیط های شهری ترکیبی از فرصت‌ها و تهدیدها هستند که استفاده از آنها درک جدیدی از حفاظت محیط زیست را ارائه می‌دهد.
ممکن است برخی از مردم بپرسند که اگر حیات وحش وسیعی در شهر وجود داشته باشد، چرا باید به محیط زیست آن اهمیت دهیم؟ با این وجود مطالعات در مورد تنوع زیستی شهری نشان می دهد که حتماً علتی وجود دارد که باید برای آن مبارزه کرد و به آن پرداخت.
روشهای افزایش تنوع زیستی در هر طراحی:
- محافظت، بازیابی، تقلید
این اولین و مهمترین قانون است. بوم شناسی محلی را بشناسید و از آن محافظت کنید. اگر فکر می کنید چیزی برای محافظت وجود ندارد، دوباره به آن از نزدیک نگاه کنید. اگر منطقه از قبل تخریب شده است، گذشته آنرا بررسی کنید که آیا می توانید بخشی از آنچه قبلاً در آنجا بود را بازیابی کنید. با الهام از گذشته می توان فهمید از چه گیاهانی در طراحی استفاده شود و چه سیستم هایی نیاز به بازسازی دارند.
- از گونه های بومی استفاده کنید.
برخی ممکن است تصور کنند که محیط شهری به شدت متفاوت است، به طوری که برخی از گونه های بومی ممکن است در آن شکوفا نشوند. اما همیشه ارزش بررسی را دارد. اگر هدف شما افزایش تنوع زیستی در هر دو حیطه گیاهی و جانوری است، گونه های بومی از غنی ترین حیات وحش حمایت می کنند و همیشه بخاطر بسپارید که از گونه های مهاجم یا هر گونه ای که ممکن است در منطقه طراحی شما مهاجم شود، خودداری کنید.
- ایجاد لایه ها
این روش فقط در مناطقی که لایه های طبیعی به ترتیب در حال رشد هستند، قابل اجرا است. اگر چه چمن یکی از محبوب ترین رویکردهای پوشش زمینی است، اما زیستگاه زیادی برای حیات وحش فراهم نمی کند. به عنوان مثال کاشت طبیعی تر مانند چمنزارهای گل می تواند پروانه ها و زنبورهای عسل را پشتیبانی کند. چمن های بلندتر توسکی ممکن است خانه حیواناتی شوند که از گیاه چمن کوتاه راضی نیستند.
- تنوع ایجاد کنید.
دکتر صوفی پلسمیکر (Sofie Pelsmakers) در کتاب طراحی محیطی (The Environmental Design Pocketbook) پیشنهاد می کند برای جلوگیری از بیماری و آفت و حمایت از تنوع زیستی، شما باید گیاهان را از حداکثر 30 درصد از یک خانواده ، 10 درصد از همان تیره و 20 درصد از همان گونه انتخاب کنید.
- زیاده روی نکنید.
هر فضایی در منطقه طراحی باید به دقت مورد بررسی قرار گیرد. با این حال، گاهی اوقات ممکن است بهتر باشد که قطعه ای را برای طراحی در اختیار مادر طبیعت بگذارید. گاهی “جانشینی” (به جای حفظ پوشش گیاهی طبیعی منطقه)، ناکام ترین روش برای برای افزایش تنوع زیستی است.
- غذا، سرپناه و مکان لانه سازی را مهیا کنید.
ما ممکن است روی پوشش گیاهی طراحی شده تأثیر داشته باشیم، اما کنترل سایرگونه ها مانند بی مهرگان، پستانداران و پرندگان کار چندان آسانی نیست. با این وجود، تهیه غذا، سرپناه و مکانهای تودرتو ممکن است بهترین کار ما باشد. همیشه با رویکردی محترمانه از زیستگاه های موجود حمایت کنید. گونه‌های مختلف ممکن است به روشهای طراحی مختلفی نیاز داشته باشند. به عنوان مثال، یک سقف سبز بلند ممکن است پروانه ها را به خود جلب کند اما برای زنبورهای عسل کافی نیست. گنجشک های خانگی ارتفاع دو متری را درک می‌کنند، در حالی که شاهین به 20 متر ارتفاع نیاز دارد.
- آلودگی نوری و صوتی را به حداقل برسانید.
این دو می توانند باعث فشار روانی در انسان و همچنین سایر حیوانات شوند. هیچ کس دوست ندارد در یک منطقه شلوغ زندگی کند. بنابراین برای تنوع زیستی، نور را از مکانهای استراحت حیات وحش مانند حوضچه ها، درختان بلند و پرچین ها دور نگه دارید. با توجه به گفته های دکتر پلسمیکر، نور زیر 3 لوکس در زمین (در حالت ایده آل 1 لوکس) موردنیاز است. از طول موجهای سفید و آبی خودداری کنید.
- دالان سبز بسازید.
اگر همه نکات قبلی را دنبال کرده باشید، اکنون یک زیستگاه بالقوه کاملاً مناسب دارید! با توجه به مطالعه انجام شده، اتصال لکه‌های زیستی یکی از مهمترین عوامل تأثیرگذار بر تنوع زیستی است. اتصال در طراحی بسیار مهم است زیرا در غیر این صورت، بدون تنوع ژنتیکی کافی برای حفظ نسلهای بعدی، شما می توانید باعث تکه تکه شدن و ایجاد “مرگ اکولوژیکی” برای حیوانات شوید. اگر ایجاد یک دالان سبز امکان پذیر نیست، قطعات منفصل سبز (مانند پارک های جیبی در شهر) را امتحان کنید. ممکن است اندازه دالان‌ها موفق نباشند، اما ممکن است سازش خوبی در هزینه و بوم شناسی داشته باشد.
- تهدیدات را کاهش دهید.
با فرض اینکه قبلاً به تهیه سرپناه فکر کرده اید، هدف دیگر می تواند کاهش مرگ و میر پرندگان باشد. پرندگان معمولاً بازتاب را با واقعیت اشتباه می گیرند و این باعث می شود هنگام پرواز به شیشه ها یا ساختمانها برخورد کنند. بسیاری از آنها می میرند. اگر می‌خواهید از این مرگ بی معنی حیوانات جلوگیری کنید، می توانید از کاشت درختان جدید در نزدیکی سطوح بزرگ شیشه ای خودداری کنید. البته بهترین روش، استفاده نکردن از سطوح بزرگ تا ارتفاع 23 متر اول زمین یا استفاده از شیشه ایمن برای پرندگان است.
- مدیریت را در نظر بگیرید.
طبق گزارش اخیر بین المللی، چهار فعالیت مدیریتی وجود دارد که باید از آنها اجتناب کنید. این گزارش نکته ای را که در روش شماره 3 در بالا ذکر شد، تایید می کند که چمن های کوتاه و ساده سازی ساختار زیستگاه می توانند اثرات مخربی بر تنوع زیستی داشته باشند. مثال جالب دیگر “زیادی مرتب نبودن” است.
یک نمونه استرالیایی از سال 2010 ، نشان داد که فقط گذاشتن بستری نامنظم از برگها بیش از 30 درصد گونه های پرندگان را افزایش داد. جوجه تیغی ها و سایر حیوانات کوچک نیز از چنین روشهایی در منظر رضایت خواهند داشت. در آخر، مهم است که به کاربردهای دفع آفات توجه شود، زیرا آنها معمولاً نمی توانند “موجودات زنده خوب” را از “موجودات زنده بد” تشخیص دهند.
زمان اقدام بر روی تنوع زیستی در طراحی است
تنوع زیستی در سراسر کره زمین در حال کاهش است. اکنون زمانی نیست که از تنوع زیستی در طراحی های خود چشم پوشی کنیم. در نظر گرفتن تنوع گونه ای ممکن است چالش برانگیز به نظر برسد، اما حتی این روشهای ساده که در بالا ذکر شد به شما کمک می کنند که اولاً به آنچه در آنجاست، احترام بگذارید و ثانیاً کاشت متنوع و بومی را در نظر بگیرید که باعث جذب حیوانات شود. سپس با نگهداری از طبیعت، زیستگاه های طراحی شده خود را تا جای ممکن مهمان نواز کنید.
