قوانین معماری پایدار همیشه مطرح بوده اند. کانالهای آبی رومیها ابتکاری در توزیع آب تجدیدشدنی در شهر بوده و یونانیها نیز ساختمانهای خود را به سمت خورشید قرار داده اند تا از اشعه های آن برای گرما استفاده کنند. فرانک لوید رایت، معروف ترین معمار در حوزه پایداری است که شکل دهنده شیوه نوین فعالیت معماران سبز امروز است. او ساختمانهایی به روش ارگانیک طراحی کرد تا با محیط خود ترکیب شوند. در این مطلب نگاهی به شش معمار سبز (دوستدار محیط زیست و پیرو اصول پایداری) که نشانه هایی سبز و پایدار در محیط اطرافمان گذاشته اند، می اندازیم.
ژان نوول (Jean Nouvel)
این معمار فرانسوی چند جایزه برای طراحی معمارانه خود همچون جایزه معماری پریتزکر در سال ۲۰۰۸ و جایزه معماری آقا خان را به دست آورده است. ژال نوول مرکز دنیای عرب در پاریس، تئاتر گوتری در مینیاپولیس و تورا اگبار در بارسلونا را طراحی کرده است. یکی از بهترین مثالهای کارهایش ساختمان دنتسو در توکیو است. بعضی از پروژه های پایداری که اخیراً انجام داده است شامل بلندترین باغ عمودی در سیدنی، موزه هنر ملی چین که با استفاده از عناصر طبیعی طراحی شده و کنتورهای گاز ذغالی که به زندگی شهری در وین تبدیل شده است، هستند.
ویلیام مک دونا (William McDonough)
تعداد جوایز این معمار آمریکایی بیش از آن است که قابل شمردن باشد و از جمله آنها می توان به جایزه ریاست جمهوری برای چالش شیمیایی سبز، جایزه ریاست جمهوری برای توسعه پایدار و جایزه ملی طراحی اشاره کرد. ویلیام مک دونا کارخانه کامیون فورد روژ (Ford Rouge) در میشیگان را که دارای سیستم هوای مبتکرانه ای است و مسیر داکتها را کم می کند و همچنین مرکز آدام جوزف لوییس برای مطالعات محیطی که سی درصد از انرژی خودش را در دانشگاه اوبرلین تولید می کند را طراحی کرده است. به علاوه وی یکی از بنیانگذاران موسسه Make It Right Foundation است.
کن یان (Ken Yeang)
این معمار اهل کشور مالزی، تمرکز خود را بر روی طراحی سازه های پایداری گذاشت که با طبیعت یکی بودند. او آسمانخراش بیوکلیماتیک (زیست اقلیمی) را طراحی کرد که شکل دهنده شیوه نوین طراحی آسمانخراشها در جهان شده است. او از محیط اطراف و گیاهان در راستای طراحی خود و نه در جهت عکس آن استفاده می کند. کن یان باور دارد که سازه باید زیبا باشد و گرنه با عدم پذیرش روبرو می شود. علاوه بر طراحیهای معماری، او کتابهایی در زمینه طراحی اکولوژیکی منتشر و چند جایزه دریافت کرده است.
کلن مورکات (Glenn Murcutt)
این معمار استرالیایی از اواسط دهه هفتاد میلادی ساختمانهای مدرن طراحی می کرده است. او علاقه داشت جهت گیری ساختمانها را طوری قرار دهد که بیشترین مقدار تابش را دریافت و جریان هوای خوبی داشته باشند. به همین دلیل است که همه طراحیهای او با ایده فضاهای باز بوده است. او یکی از معروف ترین معماران استرالیایی است و جوایز زیادی مانند جایزه پریتزکر را به دست آورده است. مورکات بیشتر بر روی خانه ها کار می کند ولی مرکز آموزش آرتور و ایوان بوید را هم طراحی کرده است.
رنزو پیانو (Renzo Piano)
این معمار ایتالیایی تاثیرگذارترین معمار سبز در تاریخ مدرنیته است. او به شکلها یا مصالح کلیشه ای در ساختمانهای پایدار نمی چسبد بلکه عناصر سبز را در طراحی خود با هم ترکیب می کند.
یکی از مشهورترین طراحی های او آکادمی علوم کالیفرنیا است که شامل یک آکواریوم و افلاک نما است. موضوعی که در این مرکز خودنمایی می کند، این است که پیانو آنرا در قسمتی از یک تپه ساخته است که در نتیجه با محیط ترکیب شده است. این ساختمان به هیچ تهویه هوایی نیاز ندارد و در واقع سالانه دو میلیون گالن آب باران را جذب می کند. پیانو همچنین مرکز فرهنگی استاوراس نیارکوس (Stavros Niarchos) را در یونان طراحی کرده است.
رولف دیش (Rolf Disch)
طراحیهای این معمار آلمانی روی انرژی خورشیدی تمرکز دارد. از آنجایی که هزینه های انرژی خورشیدی به اندازه سابق بالا نیست، رولف دیش نهایت استفاده را از این نوع انرژی می برد تا طراحیهای معمارانه خود را پایدار کند. شهرت او بیشتر به هیلیوتروپ (Heliotrope) بر می گردد؛ محلی که او برای خودش طراحی کرد و در آن از نهایت انرژی خورشیدی استفاده کرده است تا آب گرم و الکتریسیته تولید کند. دیش همچنین برنده چندین جایزه که شامل جایزه پایداری آلمانی، جایزه خورشیدی اروپایی، جایزه انرژی جهانی و چندی جایزه دیگر است.
این شش نفر، تعداد کمی از معمارانی بودند که امروزه معماری پایدار را رهبری می کنند. باکمینستر فولر (Buckminster Fuller)، اریک کوری فرید (Eric Corey Freed)، پیتر بازبی (Peter Busby) و نورمن فاستر (Norman Foster) چند تن دیگر از این معماران هستند. معماران هر ساله نوآوریهای جدیدی را کشف می کنند. باید دید حرکت بعدی این معماران در راستای پایداری چه خواهد بود؟
منبع: +
